Twee jaar lang is het niet gelukt, maar vandaag hebben we eindelijk de Bisse du Ro gelopen. Een super wandeling zonder hondjes, maar die moesten voor hun eigen veiligheid thuis blijven. Maar als jullie de foto’s eens goed bekijken snappen jullie wel dat hondjes hier niet "welkom" zijn!!
Hier gaat het nog enig sinds, dit is nog een pad te noemen, maar voor mensen met hoogte vrees is dit niet echt grappig. Stom eigenlijk dat ze dit soort foto’s niet in de boeken zetten dan weten de mesen pas echt wat ze te wachten staat.
Maar de afgrond word nog steeds erger (als je het dan nog een afgrond kan noemen) en even later loop je alleen over een paar plankjes met daar onder een afgrond van wel honderde meters diep en hier wil je dus echt geen hondjes hebben lopen, want gaan die donderjagen dan kan je het vergeten.
Maar de manen zouden de mannen niet zijn als ze de damens niet zouden helpen, dus liepen er twee voorop en ééntje achter aan om een handje toe te steken waar het nodig was en zo hebben we de Bisse du Ro doorstaan.
Bij het einde van deze wandeling werd er besloten dat er twee mannen twee auto’s zouden gaan halen, dit omdat er vrouwen waren die de wandeling onder geen enkele voorwaarde nog een keer de zelfde weg terug wilde gaan. Remko en Ronald gingen dus terug en de rest vervolgde het pad naar het stuwmeer waar we eerder deze week ook al waren geweest. Dit tochtje duurde nog twee en half uur en we waren dan ook heel gelukkig toen we door de walkitalki te horen kregen dat de "taxi’s" er waren. Op het terrasje bij het stuwmeer hebben we nog wat gedronken ( we waren echt te laat voor de koffie met gebak in het chalet) en daarna vlug in de auto op weg naar het chalet. ‘S avonds was het eten dan ook zo op en dit niet alleen omdat er frietjes op tafel stonden maar ook omdat we het verdiend hadden.