Vandaag was het weer zover, ons vrouwtje ging ’s morgens aan de poets en daarna werden de boodschappen weer gehaald.
Maar toen ze daar mee klaar was had ze nog geen tijd voor ons, ze ging samen met het baasje weg en er werd nadrukkelijk door het vrouwtje gevraagd of wij lief wilde zijn.
Nou dat zijn we toch altijd, nou soms ook niet hoor!

Gisteren was het baasje even weg gegaan toen het vrouwtje werken was en toen had een van ons (wie zou het zijn geweest?) weer de krant gelezen en de plantenbak omgespit.
Normaal doen we zo iets niet maar als het vrouwtje zegt altijd gedag en dan zijn we wel lief als we rond mogen blijven lopen en dat wilde baasje gisteren ook proberen maar hij had niet het fatsoen heeft om even gedag te zeggen, eigen schuld dikke buld.
Dus daarom liet het vrouwtje vandaag zien hoe je gedag zegt tegen twee schattige Shiba hondjes en toen ze thuis kwamen was er dan ook niks aan de hand, dus baasje zo doe je dat.

Verder hebben we vanmiddag nog even buiten gespeeld en toen kwam het vrouwtje tot de ontdekking dat wij oer oude spelletjes deden.
Die spelletjes deden we toen ik (Rontu) hier net was ook, dus is ze weer eens tussen de oude foto’s gaan zoeken.
Hier sta ik (Rontu) Keiko lekker uit te dagen, ze wilt naar binnen maar ze heeft geen zin om mij tegen te komen, dus ga ik verdekt opgesteld staan en val aan als ze binnen komt.

En hier loop ik (Keiko) met een kwast in mijn mond en daar ga ik (Rontu) dan gewoon bij aan hangen, zodat we samen spelen met een speeltje.

Verder hebben we ook nog een heerlijke kluif gekregen en hebben die dan ook in de tuin op liggen eten, niet dat het al te goed weer was, maar het was droog en niet al te koud.

Nu liggen we lekker bij te komen van ons drukke dagje.
Want ook al is het vrouwtje aan het poetsen heb ik (Rontu) het hardstikke druk, natuurlijk moet ik iedere keer als de stofzuiger aan gaat kijken waar ik moet helpen.
En wat we gedaan hebben toen het baasje en vrouwtje weg waren en wij vrij rond liepen, dat weten wij maar hun niet
En morgen, dat zien we dan wel weer.

Rontu weet nu wat Pasen in houd, niks bijzonders dus, alleen het baasje en vrouwtje zijn beide thuis en dat is natuurlijk wel gezellig.

We hebben vandaag ook Keiko voor haar eerste behendigheidswedstrijd ingeschreven, hopelijk heeft ze dan meer zin als gisteren avond.
Die wedstrijd is op tweede Pinksterdag en dan lekker dicht bij (in Oosterhout), we zijn benieuwd hoe het gaat.

Hier een foto van de eerste keer in Zwitserland, toen liet Keiko ook al iedereen met grote open kijken.
Wat kan zo’n klein hondje hoog springen zeg en ze doet het ook nog zo sierlijk, was toen de opmerking die we de hele dag hoorde.

En hier nog eens de paaltjes die regelmatig bij ons in de achtertuin staan om haar te laten oefenen.
Ook Rontu doet dit inmiddels al bijzonder goed voor die paar keer dat ze het gedaan heeft, gisteren ging ze dan ook vlugger door de paaltjes dan Keiko.
Dus Keiko, pas maar op, die kleine Rontu gaat je misschien nog wel inhalen en zit dan bij je in de klas, zodat Martin jullie helemaal niet meer uit elkaar kan houden.

Misschien gaan we morgen wel een slurf kopen, die heb je bij Ikea alleen zijn ze daar bedoeld om kinderen doorheen te laten kruipen, maar die kleine hondjes kunnen daar ook wel doorheen.
Dat word weer lachen in de achtertuin, nog even en we hebben al de toestelen staan, we hebben namelijk ook al een band (hoepel), de tafel (de tuintafel) en de wip oefenen we wel met de hondjes in Duitsland in de speeltuin en de A-schutting dat is daar het einde van de skilift, dus die doen ze ook regelmatig.

Vanmorgen ben ik eerst met Rontu naar school gegaan, wat was de wereld klein om ons heen zeg.
Op school heeft ze tijdens de les een bezoekje gebracht aan Glenn en Floyd (een hond van de leraar en een van de lerares), ze kroop gewoon door het net heen waarachter die honden zaten, dus je raad het al het was gezellig.

Vanmiddag zijn we weer eens met z’n drietjes naar het bos gegaan, dat was al zo lang geleden.
Toen de hondjes van onze fokker er waren zijn we al niet gegaan (onze honden los en die van de fokker niet vonden we niet eerlijk) en daarna was Rontu loops en dan ga ik ook liever niet naar het bos.
Maar afgelopen woensdag was de laatste dag dat die kleine bloed verloor en ik vond het dan nu weer wel eens tijd worden om naar het bos te gaan.
Keiko wist al wat er ging gebeuren toen ik haar extra halsband aan deed, ze zat dan ook in de auto de hele tijd te piepen.

In het bos gekomen was het feest voor Keiko en Rontu, eerst ging Keiko los en kreeg het comando vrij en weg was ze als een raket het bos in, daarna mocht Rontu los en kreeg ook het comnando vrij, zij was een spoorzoeker (Keiko, waar ben jij).
Na een minut of drie hoorde ik een harde plons en ik had zoiets van ik zal eens kijken wie dat was, de fluit in mijn mond, fluiten, en ja hoor het waren Keiko en Rontu die wel erg nat waren geworden.
Alleen hun hoofdjes waren nog droog, maar een ding was zeker ze hadden veel plezier in het bos.
Slootje springen, Rontu aan het jagen op keiko, tikkertje spelen, netjes bij het vrouwtje volgen als er netjes aangekleede vrouwtjes voorbij kwamen (ze kregen een compliment van die vrouwtjes dat ze het zo netjes deden), over omver gevallen bomen springen (dikke boomstammen dan wel anders is het te gemakkelijk) en komen als ze gefloten werden en dan het snoepje als beloning.

Thuis gekomen mochten (moesten) ze de tuin in om op te drogen en schoon te worden en nu liggen ze bewusteloos, ze zijn omvergevallen van de stank van dat vieze water (ze stinken enorm dus).

Morgen is het Pasen, iedereen veel plezier met wat je ook gaat doen, Paaseieren zoeken, een boswandeling of gewoon een gezellige dag met vrienden of bekenden.

En Rontu dan weet je ook weer wat dat in houd.

Het was weer een maandag zoals altijd, lekker normaal dus.

Vanmorgen heeft het vrouwtje gewerkt en vanmiddag hebben we met z’n alle lekker in de tuin gezeten.
Nou ja gezeten, wij hebben lekker in de tuin lopen ravotten
Op een gegeven moment ging het vrouwtje met een pot aan de slag en toen ging het in de tuin erg stinken.
Ze noemde het spul kattenschrik en ging daarmee aan de gang toen ik (Rontu) lekker had lopen peuzelen van een of ander drolletje.
Toen zijn we maar snel naar binnen gegaan, want het was echt niet meer uit te houden.
Zouden ze het spul ook verkopen met de naam hondenschrik om ons ook ergens uit de buurt te houden?

Zo meteen ga ik (Keiko) naar school toe, dit is de laatste keer dat ik alleen ga, de volgende keer gaat Rontu ook mee, want die zit dan in de klas voor mij.
Dat vind ik eigenlijk ook wel leuk, dan kunnen we van elkaar zien hoe goed we het doen.

Eerst even dit.
Gisteren stond er een vraag in ons verhaaltje, wat heb ik in mijn bek?
Nou een paasei (een hard gekookt ei dat geverfd is), die moesten we vorig jaar apporteren tijdens de paaswandeling van onze hondenschool Exarcio.
Tijdens zulke wandelingen verzinnen ze altijd wel iets waardoor het een dolle boel wordt.
Ook als we met hun naar Zwitserland gaan worden er altijd wel erg leuke dingen gedaan en daarom gaan we in Mei al weer voor de derde keer me hun mee.
Deze keer mag Rontu ook mee en dat is natuurlijk voor ons ook anders, eerst hadden we alleen Keiko bij en dan kon de ander filmen of foto’s maken onder het trainen maar nu gaan we allebei trainen met ieder onze eigen hond (ik met Keiko en Remko met Rontu).

Vandaag hebben de hondjes weer heel de dag in de tuin doorgedracht, samen spelen, stoeien en zonnen, want hun buikjes moeten nog steeds bruin worden maar dat is nog niet gelukt.
En dat is dan wat ze op zo’n zonnige zondag voor elkaar proberen te krijgen.

Verder is de hoepel ook weer uit de kast gehaald en zijn ook de paaltjes weer in de tuin geplaatst.
Dit zijn allemaal dingen waardoor het behendigheid geoefend kan worden en ik moet zeggen de hondjes vinden het nog steeds leuk om te doen.
Keiko sprong vandaag wel op ruim een meter hoogte door de hoepel, dit kwam omdat ze aan Rontu wilde laten zien dat ze het zo goed kon.
Baasje had het helemaal niet in de gaten dat hij de hoepel zo hoog had, hij was namelijk de snoepjes aan het klein maken en daar ging Keiko, door de hoepel, super hoog.

En het Remko en ik zijn met het huisje in Duitsland bezig geweest, hoe wordt het aangekleed en hebben de papieren nog eens doorgelezen.
Ook ben ik weer bezig geweest met mijn rassenkennis, ik heb nog een paar weken voor het herexamen, dus leren, leren en nog eens leren.

O ja, de uitslag van de poll is nu eigenlijk ook wel bekend, de hondjes hebben toch dingen geleerd van Obi en Nagai en dat zien we nog vaak terug, tijdens het spelen voornamelijk, ze halen de raarste dingen uit en tijdens de begroeting zijn ze ook wilder.
We denken ook wel dat ze soms nog wel missen, als Keiko ligt te dromen gaat haar staartje regelmatig op en neer en dat deed ze voorheen nooit.
Dus waarschijnlijk vergeten ze de mannen nooit.

Komt het vrouwtje vanmiddag weer thuis met Rontu, nadat ze naar school waren geweest, komt Rontu naar mij toe met de mededeling dat ik de groetjes krijg van de hondjes van Martin en Brigitte (de leraren van onze school).
Hun hondjes (5 stuks) mochten een keer mee (moesten, er was geen oppas) en Rontu heeft dan ook al goed kennis met ze kunnen maken en die reutjes weten dan ook gelijk goed wie ze is en zullen ze nooit meer vergeten, wat wil je anders met een loops teefje, die laat wel indruk achter.

Vrouwtje is tussen de oude foto’s gaan snuffelen (om het gemis van de foto’s goed te maken door het kapotte fototoestel, vrouwtje wil ook graag dat het snel terug komt hoor) en hier lig ik verdekt op gesteld naast Glenn (de Flatcoated Retriever van Martin), bij Noa (Labrador Retriever van Suzanne) een een van de Golden Retrievers van Martin of Brigitte.

Ze kwam ook nog een leuke foto van mij tegen van ongeveer een jaartje geleden en kijk eens goed in mijn bek, wat zou ik daar in hebben zitten?
Deze foto is gemaakt tijdens een wandling met school en hopelijk gaan we binnekort weer zo’n wandeling doen, ik vind dat namelijk altijd erg leuk.

En dan nu het leuke van vanmiddag.
Omdat Rontu nog steeds loops is zijn we weer niet naar het bos gegaan, wanneer is het nou eigenlijk afgelopen ik wil wel weer een door die struiken rennen, vrouwtje roept dat het nog wel even kan duren, want ik was de eerste keer vijf en een halve week loops en Rontu nu precies drie weken zegt ze.

Maar om ons toch een plezier te doen heeft ze de hoepel weer uit de kast gehaald en hebben we daar mee gespeeld.
Ik weet heel goed hoe dat moet en vind het helemaal super om te doen, maar Rontu wist nog niet zo goed dat als ze hoog genoeg sprong ze niet heel de tijd in de hoepel bleef hangen, maar er zit verbetering in, nog een keer oefenen en ze snapt het hoor, wat een slimmerik he!

Al een paar dagen achter elkaar zijn wij ’s middags lekker aan het buiten spelen, jaaaaa, het wordt weer lente en dan gaat de achterdeur weer open.

Ik (Rontu) hoef dan mijn broekje niet aan en dat bevalt me wel.
Alleeen het vrouwtje wordt er een beetje gek van, want ik vergeet nog iedere keer buiten te blijven en ren dan gewoon naar binnen en krijg dan te horen dat ik naar buiten moet of anders ……, ja hoor het broekje aan.

Ik (Keiko) krijg altijd de zomer, eeuuuhhh de kolder in mijn bol en ga alleen maar rondjes rennen in de tuin, met het gevolg dat Rontu ook achter mij aan rent.
Ook heb ik dan een beertje dat door de hele tuin vliegt (nee niet als baasje in een vliegtuig maar gewoon zo) dan pak ik het weer, schud het eens goed door elkaar, laat het los en daar gaat het weer een paar meter verder.

Nu zijn we allebei zo moe dat we lekker bij het baasje op de bank liggen en vanavond vroeg in ons huisje kruipen, nadat we nog een rondje hebben gewandeld.

Morgen mag ik (Rontu) weer naar school met het vrouwtje en daarna gaan we vast iets leuks doen, misschien wel naar het bos.
Nou denken jullie vast, het bos daar komen jullie toch vaker.
Nou nee, op het moment niet echt, want het vrouwtje wil op haar gemak in het bos lopen zonder dat ik (Rontu) allemaal reutjes ga op zoeken en daar spelletjes mee ga doen, dus zodoende.

Morgen weten jullie wat het is geworden.

Al een paar dagen doe ik allemaal raar, teminste dat roept het vrouwtje.

Bijna iedere keer dat we gaan wandelen roept ze, Rontu; je bent een vrouwtje!
Maar wat doe k nu verkeerd als ik een poot optil tegen een boom aan, ik wil alleen maar de reutjes uit de buurt laten weten dat ik er ben, dat ik een mooie knappe meid ben en wel zin heb in een spelletje, daar is toch niks mis mee.
Vrouwtje; de volgende keer hoef je me niet te vertellen dat ik een vrouwtje ben en ik ga wel weer normaal doen tegen de tijd dat ik niet meer loops ben.

Verder mocht Keiko vandaag in de achterbak van een graafmachine (ja echt, die van de buurkinderen) en misschien mag ik morgen wel.
Als het weer zulk lekker weer is als gisteren en vandaag mogen we weer heel de middag in de tuin spelen en ook even voor op straat waar alle kindjes van de buren dan ook aan het spelen zijn en dat vind ik altijd erg leuk.

Na een aantal uur met mijn eigen hondjes te hebben gekroeld eindelijk het verslag van de Cufts ( de hondenshow van Engeland).

Woensdag middag hebben Remko en ik een voor een de dames (Leni, Ilone en Niji) opgehaald om samen naar Delane te gaan die ons in Engeland zou vervoeren en die ook de engelse taal machtig is.

De tocht naar de boot ging helemaal van zelf, op de boot moesten we Niji alleen in de auto achterlaten, maar na drie en een half uur te hebben geschommeld mochten we weer naar de auto en blij dat Niji was, eindelijk weer samen.
Even later moest Delane links gaan rijden en dat viel super mee, na een round a bound (rotonde’s dus) of drie te hebben gehad was zij al helemaal gewend en wij begonnen het ook al te snappen.
We hadden Remko trouwens ook mee genomen, het navigatie geval (de Tomtom van Remko) werd al gauw omgedoopt en zodoende had ik mijn mannetje toch bij de afgelopen dagen.
De verdere autoreis van drie uur ging voorspoedig maar wat bleek “Remko”wist niet waar Bodymoor Heath lag en daardoor duurde het toch wat langer voor we ons bed in konden rollen in het super hotel dat we hadden.

Na een engels ontbijt zijn we donderdags naar de Crufts gegaan om te shoppen.
Nou hadden een heleboel mensen verteld dat daar veel te koop was, maar Shiba’s die zijn echt nog niet populair dus onze centjes bleven in onze zak ( baasjes van Khoda; sorry maar wijj wilde wel wat kopen maar er was echt niet veel bijzonders).
Ook hebben we die dag gekeken waar we naar toe moesten en hoe het allemaal ging.
Nou wat bleek de keuringen gingen hetzelfde al hier in Nederland dus dat was makkelijk.
Om een uur of vier weer naar het hotel om met vier dames een leuke wandeling te maken.

Delane bleef achter in het hotel, ze ging een middagdutje doen.
Wij hebben toen een hele boel leuke plekjes gezien, jammer dat de taal me niet aanstaat anders zou ik daar gerust een keer op vakantie gaan, wat een mooie omgeving zeg.
Na ’s avonds in het hotel te hebben gegeten vroeg naar bed, want de grote dag kwam eraan.

Op vridag vroeg uit ons bedje om naar de Crufts te gaan. om half negen zou de keuring van de Shiba’s beginnen en met Ilone dan bij je moet je er dan om half acht zijn en dat hebben we makkelijk gehaald hoor.
Om vijf voor zeven liepen we het gebouw binnen, wat opviel was dat er helemaal geen dierenarts aanwezig was om te kijken dat er geen honden met ziektes of loopse teven waren.
Hoeveel moeite je moet doen om de hond mee naar Engeland mee te mogen nemen is niet meer normaal een half jaar van te voren ben je al bezig met bloedtesten en zo en er word bijna niet naar gekeken ( Niji is allen maar gecontroleerd of ze haarzelf wel was, de chip werd gecontroleerd met naar engeland gaan dat was het dus).

En toen het moment van de waarheid.

Ilone moest met Niji de ring in en zenuwachtig dat ze was, ik heb gewoon de borstel afgepakt, ze bleef Niji namelijk maar borstelen en aan zo’n knappe hond moet je zo min mogelijk doen.

Niji op haar plaats gezet en maar hopen dat het goed gaat, dat was het enige wat ze kon doen en het ging goed.

Het rondje lopen ging goed en zelfs de tafel ging ook goed (niji was de vorige show ergens van geschrokken dus daar was Ilone ook erg bang voor).
En wij als toeschouwers maar duimen dat het leuk af zou lopen en dat deed het .
Na dat de groep gekeurd was bleek dat Ilnone met Niji op de vierd eplek mocht gaan staan en dat is niet niks op de Crufts.
Want ook daar hebben ze last van vriendjes poletiek en dan is het heel wat als je als buitenstaander dan zo ver komt.

Uit de ring gekomen zei Ilone niet meer dan dat ze het idee had dat ze haar hart uit ging spugen zo zenuwachtig was ze geweest en dat ze zich heel goed realiseerde dat ze op de Crufts mee heeft mogen lopen.

Na toch nog wat te hebben gekocht zijn we om vier uur weer naar het hotel gegaan om daar de dag vol te maken.
Gisteren hebben we heel de dag gedaan om terug te komen naar huis en vannacht om twee uur waren Keiko en Rontu weer helemaal gelukkig, het vrouwtje was ook weer thuis.

Ik wil Ilone, Leni, Niji en Delane bedanken voor het gezellige uitstapje en volgend jaar misschien weer (vorig jaar was het Duitsland) een uitstapje.

Nu ga ik de hele show op t.v bekijken, want Remko heeft alles opgenomen, wat ik al wel weet is dat de beste Shiba ook de groeps winnaares is geworden en dat die vanavond weer gekeurd gaat worden voor de beste hond van de show, het zal toch niet waar zijn, dan komt er misschien nog een run op Shiba’s.

Afgelopen weekend waren wij weer eens in Duitsland en daar lag toch een berg sneeuw zeg, geweldig.
Zaterdag hebben wij een paar uur geskied en gesnowbaord en daarna ……….. dat lezen jullie straks.

Gisteren heb ik (Patricia) een hele wandeling gemaakt met de hondjes en wij kwamen op plekke uit waar helemaal nog niemand geweest was en dat betekende dan ook dat ik tot heverwege mijn bovenbeen in de sneeuw liep en de hondjes die waren soms helemaal kwijt.

Hier heb je Keiko na een paar rondjes te hebben gerend, maar dan wel aaan de riem want anders gaat mevrouw jagen en dat is zielig voor de hertjes die daar in de bossen lopen.

En hier Rontu, die verdekt staat opgesteld om Keiko aan te vallen als die weer met haar hoofd boven de sneeuw uit komt.
Al met al voor mij en de hondjes een geslaagde wandeling en daarna opwarmen in de kroeg.

En nu het verhaal van na het skien en snowboarden.

Hier sta ik voor de voordeur van het huisje dat wij op dat moment met een makelaar gingen bekijken.

Nou de volgende keer hoeven we daar waarschijnlijk niet meer voor de deur te blijven staan, want we stoppen dan gewoon de sleutel in het sleutelgat, draaien hem om en ga naar binnen.
In het kort, wij gaan een bod uitbrengen op dit huisje.

Toen wij er naar binnen gingen was het net of we thuis kwamen, helemaal geweldig, jaaaaaaaaa dus, was wat wij aan elkaar lieten zien, zonder dat de makelaar het zag.

Maar voor al de mensen die aangeboden hebben dat ze wel wilde helpen met het opknappen van het huisje, sorry waarschijnlijk is jullie hulp niet nodig.
Er hoeft namelijk niet veel gedaan te worden en zijn jullie uitstapjes ook overbodig.
Maar je mag natuurlijk altijd op bezoek komen als je toevallig in de buurt bent, bis dann.