Ja hoor, hier zijn wij dan met onze mensenvriendinnetje en mensenvriendjes bij ons uit de buurt.
We zijn van links naar rechts; Wessel, Dylan, Keiko, ik, Xem en Kaya en we hebben vanmiddag weer lekker met elkaar gewandeld.

Die Kaya is er een waar ik ooit wel eens een showtje mee zou kunnen lopen, ik let altijd erg goed op waar zij heen gaat en dan volg ik als de beste.

En bij Xem luister ik ook goed, als hij een kant op wijst ga ik die kant in.
Weet je, een tijdje geleden moest Xem nog niet zoveel van Keiko en mij hebben, maar als we nu buiten komen is het altijd eerst kroelen met ons, voordat hij baasje en vrouwtje gedag zegt.
Maar ja, wie kan nou ook zulke hondjes niet lief vinden!

En je ziet het onze mensenvriendinnetje en mensenvriendjes krijgen er geen genoeg van om met ons te wandelen, we gaan de straat wel dertig keer op en neer en snuffelen dan aan ieder struikje wat we tegenkomen net of we er nog niet geweest zijn.
Gelukkig laat het vrouwtje of baasje ons ook nog uit anders zou het wel erg saai worden.

Maar ook met die kindjes spelen is leuk, ze hebben ballen, hoepels en van de week hadden ze een belleblaas, waarmee wij ook mogen spelen.
Met de bal en hoepel kunnen we het zelf maar de bellen blazen daar hebben we hun voor nodig, hun blazen de bellen en wij prikken ze kapot met onze neusjes.

Ze vroegen ook al of we morgen weer buiten kwamen spelen en dat doen we natuurlijk als het droog is (nu spoelt het namelijk) en we (Keiko, ik, baasje en vrouwtje) voor de rest geen andere dingen te doen hebben en dan gaan we vast ook nog wel een stukje wandelen.

Toen we vanmiddag buiten waren hebben Kaya en Xem ons uit gelaten.
Nou denken jullie natuurlijk wie zijn dat nou weer, nou dat zijn de kindjes die naast de poort wonen.
Wanneer wij met het vrouwtje of baasje naar buiten gaan dan komen we meestal langs hun huisje gelopen en als het dan mooi weer is zijn die kindjes buiten aan het spelen.
Als we dan terug komen van onze wandeling willen Kaya en Xem ook nog een stukje met ons lopen en dat gebeurde vanmiddag dus ook.

Toen ze ons goed hadden uitgelaten zijn ze ook nog even mee naar binnen gegaan, net als nog twee vriendjes van hun.
We hebben toen met z’n alle binnen en buiten gespeeld (de boel op stelten gezet, zegt het vrouwtje), een heleboel speelgoed van ons lag door de tuin en het huis, maar dat hebben we ook weer allemaal op de mat verzameld zodat het voor het vrouwtje meer makelijk op te ruimen was.

Daarna zijn de kindjes weer op straat gaan spelen en hebben wij nog lekker in de tuin gelegen om van het zonnetje te genieten.
Misschien mogen we morgen weer met de kindjes spelen en dan moet vrouwtje ook maar een foto maken zodat jullie weten hoe onze andere mensenvriendjes en mensenvriendinnetjes er uit zien.

Dat ik (Keiko) goed met onze mensenvriendinnetjes Quinty en Moïse kan spelen kunnen jullie hier wel zien.

Deze foto is al lang geleden genomen, maar hier waren we met z’n drietjes aan het glijden op hun glijbaan en dat ging mooi om en om en zonder ruzie te maken of voor kruipen.

En weet je wat vrouwtje vanavond ook nog zei, misschien gaan we van het weekend nog wel even naar hun toen om met hun te spelen en te kroelen, maar we zien zondag wel of ze dan thuis zijn of niet, maar thuis blijven moeten ze niet doen als ze niet willen hoor, dan gaan we gewoon een ander keertje weer kijken of ze thuis zijn.

En nu gaan we weer huisje slapen, morgen om half zes horen we dat rot geluid weer en komt vrouwtje weer naar beneden, dus weltrusten weer.

Sorry hoor, maar vrouwtje wilde jullie wel laten weten dat we een paar dagen niet thuis zouden zijn, maar toen ze een stukje wilde schrijven kon ze weer eens niet op internet komen.
En toen we gisteren thuis waren gekomen is ze eerst de stukjes van de andere gaan lezen en toen ze aan jullie wilde laten weten wat en waar wij waren hield er hier in huis alles mee op.
Geen licht, geen computer, geen t.v. en zelfs geen telefoon oftewel de stroom was uitgevalen.

Maar hier dan toch eindelijk het verhaal.
Toen het vrouwtje vrijdag thuis kwam van haar werk zaten we de korste keren in de auto met een paar spulletjes om het afgelopen weekend in Duitsland door te gaan brengen.

Ja, gezellig naar het huisje toe en weet je er was ook nog groot feest in het dorp.
Wat wel eng was was dat ze er allemaal met geweren rondliepen (gelukkig werd er nog niet mee geschoten), maar wat weer mooi was waren de vrouwen in van die mooie jurken.
Maar dat was allemaal nodig om het Schützenfest te kunnen vieren.
Gisteren zijn we dan ook naar de optocht gaan kijken en weet je daar liep zelfs een Nederlandse blaaskapel mee en we moeten zeggen die brachten de muziek toch echt wel het leukst richting onze oortjes.
Ik (Keiko) wilde niks liever dan dat de optocht door liep, want als ze even stil stonden en de muziek hield op dan begon ik maar te huilen in de hoop dat ze door zouden gaan, zo mooi vond ik het.
Ook hebben we de nodige wandelingen achter de rug: naar de bakker, rond de vijver, rondje Ferienpark en nog meer natuurlijk.

Maar nu zijn we weer thuis en mogen we vanavond weer naar school, samen met het vrouwtje en weet je misschien gaan we nog wel ons best doen ook, maar dat weten we vanavond pas echt.

De meeste hondjes zijn helemaal weg van een tennisbal, ik ben er ook zo een.

Alleen haal ik er de raarste dingen mee uit en dan ligt Keiko me net aan te kijken en denkt bij haar zelf, moet je dat nou allemaal doen.
Ik gebruik de tennisbal als stuiterbal en ren er dan achteraan door het huis.
Ik kleed ze uit, mijn mensenvriendinnetjes kleden hun poppen toch ook aan en uit.
En ik sloop ze gewoon helemaal zodat er niets van over blijft, de bouwvakkers zijn bij ons in de buurt bezig dus ik heb gezien hoe je dingen moet slopen.
Ik heb dus nu verschillende soorten “tennisballen”.
En Keiko die heeft er lekker helemaal geen meer, want ze wilt niet meer met degene die ik onderpoten genomen heb spelen, flauw toch!

Dit was voor mij een dag uit duizende, teminste dat zegt het vrouwtje.
Heel de dag heb ik geluierd, dan lag ik in de stoel en even later lag ik op vrouwtjes plek in de tuin.

En als ik iets nodig had deed ik gewoon mijn bekje open en de hoop dat het me gebracht werd.
Maar daar had het vrouwtje natrrulijk geen boodschap aan en ik moest dus zelf zorgen dat mijn water en brokjes mijn bekje in kwamen.
Dan moest ik helemaal naar de keuken lopen, zeker een meter of tien.
Nee hoor, dat was een grapje ik moest gewoon even geeuwen.

Gisteren avond zijn Keiko en ik ook nog even naar de buurtbbq geweest, toen het baasje ons uit kwam laten is hij even met ons langs al de mensen gegaan.
Maar wij werden ook weer even snel naar huis gebracht, alle kindjes lagen op bed en wij horen daar ook bij zeiden de mensen.
Maar toch was het erg gezellig, want wij hebben alles kunnen volgen wat er gezegd werd.
Vrouwtje had de achterdeur open gelaten en zodoende konden wij alle horen.
Ze hebben niet over ons en de kindjes gehad hoor, want anders hadden wij ons wel laten horen.

Morgen gaan ik weer eens Keiko pesten en ’s avonds moeten we weer naar school, raar toch, we horen hier in de buurt wel bij de kindjes.
Maar waarom hebben hun dan wel vakantie va school en Keiko en ik niet?

Vandaag was het weer eens oud en vertrouwd.
Vanmorgen hebben keiko en ik heel de morgen in ons huisje doorgebracht, baasje en vrouwtje waren alle twee werken zoals zovaak.
Toen het vrouwtje thuis was zijn we eerst gaan wandelen, daarna kregen we onze brokjes te eten en voor de rest van de dag hebben we eigenlijk niks gedaan.
Nou ja niks, luieren in de zon, op de bank en in de stoel is ook weer niet niks te noemen.

Tegenwoordig blijf ik ook al beneden als de tussendeur open blijft en het baasje en vrouwtje moeten weg, zoals daarstaks.
Ze moesten weer naar de vader van het baasje, hij is gisteren weer terug naar het ziekenhuis gemoeten, de wond van de operatie is weer open gegaan en nu hoopt hioj dat hij woensdag of donderdag weer terug naar huis mag, maar we zullen zien.
Even terug komend op dat naar boven gaan, normaal gesproken zat ik om de haverklap boven dus deden baasje en vrouwtje iedere keer de tussendeur dicht.
Maar nu blijf ik lekker op de poef liggen en kan dan ook nog goed zien of ze al thuis komen, vanaf de poef kan ik mooi de het raam kijken.
En zo zag ik ze vanavond ook weer thuis komen en ik stond gelijk voor de deur, die ging bijna niet meer open.
Ik stond er tegen aan om ze te verwelkomen en hun wilde naar binnen, maar dat gaat niet met een deurstop met mijn naam.
Op een gegeven moment ben ik toch maar naar achter gegaan en konden baasje en vrouwtje naar binnen.

Nu ga ik nog even op het grote mensenbed liggen, want daar heb ik vandaag nog niet geluierd en als ik dan naar mijn huisje moet dan moeten ze me maar dragen, want ik ben vandaag super lui.

Gisteren had het vrouwtje niet zo zin om iets te vertellen, er was ook helemaal niks gebeurd.

Teminste, tot dat ik op school was en onder de les ineens de klas uit wilde.
Ik was samen met het vrouwtje bezig aan een oefening en ineens kon ik mijn plasje niet meer tegen houden en weg was ik naar de deur van de klas, ik moest naar een grasveldje of zo.
Toen ik dan ook samen met het vrouwtje nadat ik mijn plasje had gedaan de klas weer in kwam, vroeg de leraar waar ik last van had.
Het vrouwtje reageerde daarop met de mededeling dat ik een goed opgevoed hondje was dat niet in de klas gaat zitten plassen of p….n zoals veel hondjes wel doen, maar dat ik daarvoor naar buiten ga, zoals het hoort.
Nou heel de klas begon te lachen maar ze vonden het wel heel erg knap van mij dat ik zo netjes ben opgevoed en me daar dan ook nog aan hou.

Verder hebben Keiko en ik de afgelopen twee dagen echt niet veel gedaan hoor.
O ja, we hebben elkaar heel de dag door afgewisseld.
Ik binnen Keiko buiten en ik buiten Keiko binnen en zo heel de dag door, vrouwtje werd er dol van, ze zag constant twee hondjes op en neer lopen.
En ik maar de zon in de gaten houden en met hem mee draaien, zodat ik ook aan de voorkant bruin word, want ik moet zeggen dat kleurt echt niet mee en dat valt me tegen.
Ik heb een heuze zonnebank gecreërd en dan zou je toch denken dat het moet lukken, maar nee hoor.
Ik houd zelfs heel de tijd mijn hoofdje omhoog en daar word je ook best moe van hoor, zodat als ik binnen ben dan ook gewoon in coma val voor een half uurtje, want dan moet ik weer ruilen met Keiko en is de zonnebank weer voor mij.

Wat we morgen gaan doen weet ik nog niet, wel weet ik dat baasje en vrouwtje morgenavond naar een vliegveldje gaan en misschien mogen Keiko en ik wel mee (vrouwtje heeft gezegd dat als het niet al te warm is wij mee mogen).
Wat ze daar gaan doen kunnen ze nog niet zeggen, maar ze gaan wel iemand verrassen, wij zijn dus benieuwd wat er gaat gebeuren.

Ik had het vanmorgen al in de gaten hoor, er ging vandaag wat vreemds gebeuren.
Ik mocht namelijk aaleen met het vrouwtje op stap en dat gebeurd niet zo vaak.
Wij samen de auto in en naar een kleine drie kwartier rijden stopte we en weet je wie daar even later ook aan kwam, Ilone met Kimi.
Gezellig dacht ik, maar we gingen met z’n alle een gebouwtje in waar ik nog nooit geweest was.
Er was daar wel een lieve mevrouw, ze gooide allemaal brokjes voor Kimi en mij op de grond zodat wij ons wel vermaakte.

Even later kwam er een dierendokter en die nam ons mee een klein kamertje in waar een tafel in stond en Kimi mocht als eerste op die tafel gaan staan.
Toen begon hij allemaal aan Kimi’s achterpootjes te voelen, ja ik heb hem goed in de gaten gehouden, stel je voor dat hij Kimi zeer zou doen dan had ik echt wel in gegrepen.
Maar Kimi mocht even later weer gewoon van tafel af en toen was ik aan de beurt en ik mocht dus ook op tafel gaan staan.
Wat bleek die dierendokter ging kijken of wij geen patella-luxatie hadden, dat is een afwijking aan de knie waarbij de knieschijf kan verschuiven (patella = knieschijf, luxatie = verschuiven).
Want als je het wel hebt is het niet goed om pups te krijgen (die kunnen het dan erven van ons)
en dat is toch bij ons eigenlijk wel de bedoeling.
En weet je we hebben het alletwee niet, jippie jippie dus.

Even later mochten we weer even wachten in de wachtkamer en toen kwam er een vrouwtje met een heel klein flesje en die deed wat uit dat flesje in onze oogjes, druppeltjes noemde ze dat.
Op een gegeven moment werden we weer in een ander kamertje geroepen en weer mocht Kimi op tafel gaan staan.
Er was toen een dierendokter die een raar ding op haar hoofd had, er kwam zelfs licht uit.
Ze ging allemaal in Kimi’s oogjes kijken, dus ook haar hield ik goed in de gaten (zij hoefde ook niks verkeerds te doen, want dan was ze ook de mijne).
Maar even later ging het lichtje uit en mocht Kimi weer van tafel af.
Je raad het al, binnen twee tellen stond ik weer op tafel en begon die mevrouw ok bij mij in mijn oogjes te kijken.
Dit deed zij om te kijken of wij geen oogafwijking hebben en jippie jippie ook dit hadden we alletwee niet, dus konden we weer naar huis.

Dit waren dus twee van de drie dingen waar wij Shiba’s op gecontroleerd moeten zijn voordat we eventueel pups mogen krijgen en dit is goed af gelopen.
De 21ste Juli moeten we foto’s laten maken van onze heupen om te kijken of we geen HD hebben en als dat goed is moeten we wachten tot ik oud genoeg ben om pups te krijgen.

Net ben ik met Keiko weer naar een dierendokter gemoeten, ja wat een dag voor mij hè!
Onze jaarlijkse spuitjes moesten gehaald worden.
We kregen er allebei twee (de cocktailspuit en die tegen rabiës = hondsdolheid) en ze zaten erin voor we er erg in hadden.
Ook werden we even verzocht om op de weegschaal te gaan zitten, ik woog 8,2 kilo en Keiko (die is dik hoor) die woog 9,6 kilo.
Ik moet zeggen de dierendokter heb ik voor vandaag wel gezien, al waren ze allemaal even lief en wat het vrouwtje betreft die weet weer waarvoor ze heeft hewerkt de afgelopen maand.