Vandaag was het weer eens oud en vertrouwd.
Vanmorgen hebben keiko en ik heel de morgen in ons huisje doorgebracht, baasje en vrouwtje waren alle twee werken zoals zovaak.
Toen het vrouwtje thuis was zijn we eerst gaan wandelen, daarna kregen we onze brokjes te eten en voor de rest van de dag hebben we eigenlijk niks gedaan.
Nou ja niks, luieren in de zon, op de bank en in de stoel is ook weer niet niks te noemen.

Tegenwoordig blijf ik ook al beneden als de tussendeur open blijft en het baasje en vrouwtje moeten weg, zoals daarstaks.
Ze moesten weer naar de vader van het baasje, hij is gisteren weer terug naar het ziekenhuis gemoeten, de wond van de operatie is weer open gegaan en nu hoopt hioj dat hij woensdag of donderdag weer terug naar huis mag, maar we zullen zien.
Even terug komend op dat naar boven gaan, normaal gesproken zat ik om de haverklap boven dus deden baasje en vrouwtje iedere keer de tussendeur dicht.
Maar nu blijf ik lekker op de poef liggen en kan dan ook nog goed zien of ze al thuis komen, vanaf de poef kan ik mooi de het raam kijken.
En zo zag ik ze vanavond ook weer thuis komen en ik stond gelijk voor de deur, die ging bijna niet meer open.
Ik stond er tegen aan om ze te verwelkomen en hun wilde naar binnen, maar dat gaat niet met een deurstop met mijn naam.
Op een gegeven moment ben ik toch maar naar achter gegaan en konden baasje en vrouwtje naar binnen.

Nu ga ik nog even op het grote mensenbed liggen, want daar heb ik vandaag nog niet geluierd en als ik dan naar mijn huisje moet dan moeten ze me maar dragen, want ik ben vandaag super lui.