Maandelijks archief: april 2006

Geen honger.

Geplaatst op door
3

Rontu, Miyuki en ik hebben het rustig aan gedaan vandaag, lekker luieren, heerlijk.
Wat we wel goed in de gaten hebben gehouden was het vogelvrouwtje in haar werpkistje, maar nee er zijn nog geen vogelpuppy’s geboren.
Een dag zoals zo veel dagen, dat was het dus vandaag.

Het enige mooie was dat vandaag Fuji haar puppy’s op de wereld heeft gebracht en dat op de mensenkoninginnendag.
Koninginnendag dat is het feest dat er vandaag door veel mensen gevierd werd, maar wij hebben dat feest niet gevierd hoor, het is toch niet onze koningin.

Maar Fuji gaat vanaf vandaag voor ons door het leven als de Shibakoningin, hebben wij volgend jaar ook een feestdag.

Hier zit ik naar het brichtje te kijken die het vrouwtje op haar laptop kreeg en waarop de puppy’s van Fuji te zien waren.
Toen ik het filmpje zag was ik helemaal verkocht, want een moppies, gewoon om op te eten.
Gelukkig had ik net mijn eten op en had ik geen honger meer, want anders waren ze weg geweest.
En toen het vrouwtje ook nog het geluid van de laptop aan zette vond ik het helemaal geweldig, ik heb de hele laptop afgelebberd, want ikwilde die kleintje een heel hartelijk welkom geven.

Fuji; langs deze weg gefeliciteerd met je puppy’s en maak er wat van.
Speelkamaraadjes zullen ze niet te kort komen, want met de andere puppy’s die de afgelopen dagen geboren zijn zullen ze wel goed kunnen spelen.
Ilone, ben en Wesley; jullie voor de komende weken veel succes, want met die 12 kleintjes erbij zal het wel een stuk drukker zijn in huis, maar dat gaat jullie wel lukken.

Niet mijn dochter.

Geplaatst op door
5

Die dochter van mij is er toch ook ééntje.
Krijgt ze lekkere brokjes en dan gaat ze er naast liggen slapen.
Nou ik kan je vertellen dat ze volgens mijn niet mijn dochter is, want dat zou ik dus nooit doen .
Oké, ik wil dan wel eens niet gelijk mijn brokjes op eten maar er bij gaan ligen slapen, nooit van mijn leven!

Als ik ze niet hoef omdat ik een beetje ziekjes ben, dan loop ik er in ieder geval de hele tijd om heen tot dat ze opgruimd worden door het vrouwtje zodat ik zeker weet dat Keiko of Miyuki ze niet op kunnen eten zonder dat ik iets heb.Vrouwtje zegt dan ook altijd dat ik mijn bokjes aan het bewaken ben.Zou dat misschien ook het plannetje van Miyuki geweest zijn en had ze de pech dat ze het reutje met de kluif tegen kwam, zodat ze in slaap viel?Of was ze misschien gewoon te moe na al de uurtje spelen in de achtertuin?Nou dat antwoord krijgen we nooit, maar het was wel een leuk gezicht, mijn slapende dochter naast een bak brokjes.

Verder breekt er een spannede tijd aan, het vogelvrouwtje gaat als alles goed gaat snel haar vogelpuppy’s krijgen.
We gaan dan ook iedere keer bij haar werpkistje kijken of er al wat te zien of te horen is, maar nee hoor, nog steeds niks.
Misschien zijn ze wel geboren als we morgen weer bij haar werpkistje gaan kijken, ach we zullen zien.
Maar wat ik me zelf af vraag, zou ze net zoveel werk aan haar puppy’s hebben als ik had met die 5 puppy’s van mij?

Nu ga ik maar eens lekker luieren op de bank en dromen over de vogelpuppy’s, misschien kan ik daar ook wel even mee spelen voordat ze naar hun nieuwe baasjes gaan.
Dat deden Keiko en ik toch ook met mijn puppy’s voor dat ze naar hun nieuwe baasjes gingen.
En dan straks nog even een wandeling voor het slapen gaan, mmmmm lekker zo’n avondje.

Kiezen.

Geplaatst op door
3

Miyuki heeft ondrtussen al een deel van haar puppytanden en puppykiezen geruild voor de volwassen variant.
Vandaag was het weer de beurt aan een kies.

Op een gegeven moment liep ze allemaal gekke bekken te trekken toen ze aan het eten was.
Na nader onderzoek bleek dat er weer een kies los zat met daar achter al een grootte volwassen kies en en flinke bloedbult op haar tandvlees.
Op deze manier wisselen is bij Miyuki trouwens de normaalste zaak van de wereld, iedere keer zien we de volwassen tand of kies al en de puppytand of puppykies zit nog vast.
Stel je voor dat je een dag of drie een tand of kies moet missen, dat kan toch niet.

Maar de puppykies van vandaag was snel uit haar gebitje verdwenen hoor, even een kluifje wegwerken en foetsie weg was hij.
En met weg bedoel ik ook weg, want waar ze tot nu toe alles gelaten heeft van haar tandjes ik weet het niet.
In tegestelling tot de verzameling die ik van Keiko en Rontu heb, heb ik er dus van Miyuki nog niet één tandje of kies.
Hopelijk gaat dit nog wel gebeuren, want het is toch leuk om van ieder hondje wel een tandje te hebben.

Lief hoor.

Geplaatst op door
7

Zegt tante Keiko gisteren dat mama Rontu en ik druk bezig zijn met de rangordebepaling, maar ik weet toch echt niet waar ze het over heeft hoor.

Oké, ik stoei graag met met mama Rontu en af en toe gaat dat er wel eens erg hard aan toe, maar ja jullie mensen stoeien toch ook wel eens en dat gaat dan toch ook niet altijd even zachtjes.
En na zo’n stoeipartij kunnen wij erg lief samen slapen, niks aan de hand dus.
Sterker nog we delen dan gewoon één zak.

Maar tante keiko zegt; kijk ze legt zelfs bij het slapen haar pootje bij haar moeder in de nek, duidelijke taal dus.
Waar heeft ze het toch allemaal over, rangorde wat is dat allemaal?

Mama Rontu vind mij erg lief hoor, want ze laat me ook regelmatig een paar brokjes bij haar uit haar brokjesbakje weghalen.
Een paar minuten later staat zij met haar neus in mijn brokjesbakje en haalt bij mij brokjes weg.
Dus wij zijn geen van beide bazig tegenover de ander, want dan zouden we toch ieder onze eigen brokjes verdedigen.

Even later zijn we weer aan het stoeien en zie je tante Keiko weer kijken.
De ogen van tante Keiko zeggen dan genoeg, ze vertellen; oké ze weten dus nog steeds niet wie van hun de baas is, maar ja, dat zoeken ze zelf maar uit.
En dat is dan ook wat mama Rontu en ik doen, lekker stoeien zolang wij zelf willen en puur voor de lol.

Voor vandaag hebben we genoeg gestoeid , dus nu ga ik weer lekker bij mama Rontu liggen, er is nog een klein plekje naast haar op de zak.
Tot de volgende keer maar weer!

Zomer!

Geplaatst op door
11

Jaaaa, eindelijk was het vandaag weer zover, het was weer zomer in Nederland.
En dan is maar een ding wat ik doe en dat is genieten.

Achter in de tuin heb ik dan zo mijn plekjes waar ik veel te vinden ben en dit is er een van.

Rontu en Miyuki hadden weer eens geen tijd om te genieten, want die twee zijn druk bezig met de rangorde te bepalen.
Ik heb vind het best zielig voor hun dat ze er maar niet aan uit komen wie de baas is, want dat is toch zeker op zo’n zomerse dag als vandaag wel het minste waar ik mezelf druk over maak (kan ook niet anders, want ik ben al de baas van de hondjes hier in huis en voor en deel ook over de hondjes buiten dit huis).

Druk met niksen.

Geplaatst op door
3

Heel de dag ben ik in de tuin geweest, lekker weertje is dit zeg.
Ik heb dit nog nooit mee gemaakt, maar ik moet zeggen het bevalt me wel.

Heel de dag zit ik naar beestjes te kijken, vogeltjes die door de lucht vliegen, het vogelvrouwtje bij ons in de tuin, kleine vliegende beestje waar ik niet naar mag happen van het vrouwtje en dan ook nog lopende beestjes die bijna niet te zien zijn zo klein zijn ze.

Weten jullie trouwens dat er soms ook wel mensen die een Shiba zien zitten en denken dat er een poesje zit, raar hoor, als ze goed kijken zien ze toch wel dat wij hondjes zijn.

Verder kwam net het vrouwtje met het bericht dat ik twee nieuwe tante’s en één nieuwe oom heb gekregen of zouden het toch twee zusjes en één broertje zijn, want de papa is weer mijn papa Miyagi, ik weet het allemaal nog niet hoor.
Oma Joshi ( ja, de mama van mama Rontu) en papa Miyagi; gefeliciteerd met je puppy’s en oma Joshi leer ze maar al de streken die je ook aan mama Rontu hebt geleerd, want dat is leuk voor hun baasjes en vrouwtjes.
Oeps, vrouwtje vind dit laatste niet zo’n geweldig idee, of zou het komen dat ik die streken ook over heb genomen van mama Rontu.

Shiba met flaporen!

Geplaatst op door
9

Vandaag zouden het baasje en vrouwtje eerst iets met vienden gaan doen, maar dat kon gelukkig voor ons niet door gaan, dus gingen we een stukje wandelen.
Om half twee stonden de Paul en Debby dan ook bij ons voor de deur om even later met z’n alle in de auto te stappen en naar het Ulvenhoutse bos te rijden.
Wat een genot was het weer om helemaal uit ons dak te kunnen gaan en vandaag zat het weer ook weer mee.

Het was trouwens erg rustig in het bos en dat was ook wel erg lekker, zo konden we namelijk alles doen waar we zin in hadden zonder op onzedonder te krijgen van het baasje en vrouwtje dat we uit moesten kijken.

Hebben jullie wel eens een Shiba met flaporen gezien, nou ik (Rontu) wel en die heb ik dan ook in haar gezicht uit lopen lachen, want zeg nou zelf een Shiba met flaporen is geen gezicht.
Die Shiba met flaporen was achteraf gezien Keiko en ik heb dan ook maar sorry gezegt, ik was niet echt lief geweest voor haar, zij kan toch ook niks aan die flapoen doen.

Ik (Miyuki) was vandaag blij dat ik op school al de “kat” (een behendigheids toestel) geleerd heb, want nu durfde ik gewoon over de smalste balkjes te lopen die ik tegen kwam onder het rennen door.
Wel heb ik eerst goed gekeken of er toevallig niks aan kwam voordat ik echt het engste stuk over water moest nemen.
Na mijn doopfeest kijk ik heel goed uit, want een valpartij in bladeren vind ik leuker als een plonspartij in het water.
Even voor jullie; ik heb de overkant droog gehaald hoor!

Ik (Keiko) heb nog even aan Miyuki laten zien dat zwemmen heel handig is, want opeens stond ik aan de overkant van de sloot nadat ik als enigste een ander pad had genomen.
Ik (Miyuki) dacht dat gaat ze nooit redden en ben er maar bij gaan zitten.
Maar die tante Keiko zal tante Keiko niet geweest zijn als ze even later niet gewoon weer naast me stond, wat was ze vies zeg en stinken, gatverdarrie.

Verder heb ik (Keiko) onder het wandelen nog even een weiland op gezocht en Rontu en Miyuki konden het weer niet laten om achter ma aan te lopen.
Het baasje en vrouwtje waren erg blij dat er geen koeienvlaaien lagen, want dat heeft bij ons altijd een badderfestijn tot gevolg.
Toen het vrouwtje en baasje ons riepen gingen we trouwens snel naar hun toe om de snoepjes in ontvangst te nemen om daarna weer het bos in te duiken.

Nu liggen we uitgeteld op onze zakken te slapen, want van een uurtje rennen en vliegen worden zelfs wij moe.

Zweten!

Geplaatst op door
9

Voor iedereen was het vandaag zweten, bij de meesten kwam dat door het heerlijke weer, maar ik had vanmorgen een andere reden waar door me het zweer uitbrak.

Miyuki was weer eens bezig, de dolle minuten die ook bij haar (haar moeder Rontu kan er ook wat van) lekker lang duren.
Roef, roef, jump en roef, dat waren de rondjes door de huiskamer en de keuken en af en toe kwam ze de krantenbak tegen waar ze overheen sprong.
Jump, jump, roef en jump, dat waren de banken, de stoel en de zakken en dit laatste deed ze zonder de vloer aan te raken.


Zo ziet dat er dan uit, vind je het gek dat het zweet me langs alle kanten uitbreekt, nou ik niet.
Ik was trouwens heel blij dat Keiko en Rontu besloten om niet mee te doen, want drie van die vliegende Shiba’s op de vroege morgen betekend nooit veel goeds voor de rest van de dag.

Verder hebben we vandaag lekker in de tuin gezeten, waardoor ik natuurlijk weer ging zweten, dus dan maar af en toe naar binnen om af te koelen.
Keiko wilt daar echt niks van weten hoor, die blijft buiten tot dat ze van mij naar binnen gestuurd wordt.
Rontu die denkt daar iets anders over, buiten zijn vind ze heerlijk, maar de temperatuur moet niet zo snel stijgen, want dat kan ze niet zo goed verwerken en gaat dan ook regelmatig weer naar binnen om af te koelen.
En die vliegende Miyuki, die heeft het nog te druk buiten met de beestje om haar heen, kuilen graven en dat soort streken, zodat ze het niet eens merkt dat het warm is.

Buiten.

Geplaatst op door
4

Wat was dat lang geleden zeg, lekker heel de middag buiten spelen en luieren.
Dat is toch eigenlijk het liefste wat ik doe en vooral als het zonnetje zo schijnt als vanmiddag.

Hier zie je ons lekker bezig aan een kluifje wat we kregen toen het vrouwtje thuis kwam van de dokter (nee, er is niks niks aan de hand hoor, ze zei dat de draadjes uit haar buik gehaald moesten worden, maar dat lijkt mij toch best zeer doen).

Die Miyuki snapt er nog niet veel van hoor, heeft ze een eigen kluifje gekregen wilt ze toch nog de kluif van haar moeder Rontu hebben wat die natuurlijk niet goed vond.
Bijna heel de middag zijn wij buiten geweest, maar we moesten wel zachtjes doen van het vrouwtje.
Want binnenkort krijgen we weer een nestje puppy’s.

Geen puppy’s van Rontu, Miyuki of mij hoor, maar heuze vogelpuppy’s.
Vorige week vertelde Rontu al dat er een werpkistje gemaakt werd, maar vanaf gisteren zit het vogelvrouwtje al bijna heel de dag in haar werpkistje.
Toen ze even weg was om te eten kon het baasje even in het werpkistje kijken en toen zag hij er vier eitjes in zitten.
Gek eigenlijk dat de vogelpuppy’s al een paaseitje hebben gekregen van de paashaas vordat ze geboren zijn.

Wat ik vanavond ga doen, lekker lui in de stoel liggen en nog een keertje een blokje wandelen.
Als ik van dat alles moe ben geworden ga ik mijn huisje opzoeken, weltrusten dus voor als jullie ook naar jullie huisje gaan.

Oppassen.

Geplaatst op door
5

Vanmorgen vroeg kwam het vrouwtje met de mededeling dat bij Ilone in huis Taira net als mij ook 5 puppy’s heeft gekregen van Miyagi, wat een man zeg!
Langs deze weg wil ik Taira de komende weken succes wensen met de opvoeding van die kleintjes, al staat zij er niet alleen voor, want Miyagi woont tenslotte ook daar in huis.

Verder was het vandaag woensdag en ach wat moet ik daar over zeggen?
Nou tot aan vanavond niets bijzonders, maar toen begon het.
Normaal gesproken gaat het vrouwtje met een van ons naar showtraining, maar aangezien het vrouwtje nog niet zo lang zelf achter het stuur van de auto kan zitten en het baasje ergens anders heen moest ging dat niet door.
Anders was het vrouwtje ook niet gegaan hoor, want dat kleine stukje rennen wat ze bij showtraining moet doen is ook nog iets wat niet helemaal lekker aan zou voelen.
Dus waren wij, de vrouwen, normaal gesproken alleen thuis.

Maar ja, bij ons gaat er wel eens vaker iets anders dan gepland, dus zo ook vanavond, want toen het vrouwtje vanmiddag even op straat stond te praten hoorde ze dat Lore en Kaya vanavond een optreden hadden van school en dat de papa’s en mama’s daar naar toen konden om te kijken.

De broertjes van Lore en Kaya mochten niet mee, dus daar moest oppas voor gezocht worden, want al was het maar een uurtje, kleine kindjes mogen nooit alleen thuis blijven.
Xem is vanavond naar andere buren gegaan en Lout kwam bij ons, want voor onze mensenvriendinnetjes en mensenvriendjes doen we veel, zelfs oppassen.

Ik zou mezelf niet zijn als ik hem niet wat extra aandacht zou hebben gegeven, dus heb ik Lout lekker plaats naast me laten nemen op de bank en heb ik met hem een poosje zitten kletsen.
Even later werd en door het vrouwtje op verzoek van Lout een film aangezet en ik moet zeggen die vond ik ook wel leuk, allemaal grappige stemmetjes en dieren die allemaal rare dingen deden en rare kleren aan hadden, vrouwtje noemde het een tekenfilm.

Lout; ik vond het leuk dat je bij ons was en de volgende keer als je papa en mama weg moeten willen Keiko, Miyuki en ik weer wel op je passen hoor.

Wat een feest zeg!

Geplaatst op door
4

Zoals vele van jullie weten zijn wij weer eens lekker naar Duitsland geweest.
Afgelopen vrijdag vertelde Rontu dat ze haar waardebon al dit weekend in wilde leveren, maar dat had ze niet hoeven te doen hoor, want we waren toch wel naar Duitsland gegaan.

Een van de redenen was dat het Pasen was en dat we benieuwd waren hoe dat daar gevierd werd.
Nou eigenlijk niet veel anders dan hier, alleen zijn daar veel bomen in de voortuinen versierd met paaseieren.
Op de eerste Paasdag worden er ’s avonds paasvuren aangestoken en dit was dan wat we zagen als we het padje naar onze voordeur afliepen.

De echte reden was dat we mijn verjaardag wilde ontvluchten, want ik had echt geen behoefte om die dit jaar te vieren, veel te druk allemaal.
Hier in huis is het heel normaal dat ik alle hapjes helemaal zelf maak (dat vind ik nou eenmaal leuk om te doen) en dat was iets wat ik nou net niet kon vanwege de kijkoperatie van afgelopen dinsdag (even daar op terug komend; het gaat op het moment best wel redelijk, al heb ik zo ook nog mijn momenten).

In Duitsland hebben we het dan ook rustig aan gedaan, er is maar één iemand op mijn verjaardag geweest en voor de rest waren het alleen de sms’jes die mijn gedachten uit mijn boek haalde dat ik zat te lezen terwijl Miyuki het druk had met vogeltjes kijken.

En normaal haal ik ’s morgens broodjes bij de bakker en daarna gaan we een aantal kilometers wandelen, maar nu werden de broodjes iedere morgen met de auto gehaald en de wandelingen waren eigenlijk om te huilen (teminste als je het aan Keiko en Rontu vraagt, want Miyuki weet nog niet beter).
Remko was dan ook heel het weekend de klos om met al de hondjes op straat te gaan (want drie hondjes tegelijk uitlaten was nog geen succes) op de tussendoor plasjes van Miyuki na dan, want dat lukte me wel.

Vandaag hebben we toch geprobeert een kleine wandeling te lopen, want het zonnetje lachte zo naar ons dat we het niet konden weerstaan.
Ik moet zeggen toen ik weer thuis was was ik moe maar voldaan, terwijl ik normaal veel verder en veel sneller loop, maar ja dat omt wel weer.
Ook Rontu en Miyuki waren moe, maar dan van het zoeken naar wild en het uitgraven van de holletjes van muisjes.

Weet je dat we trouwens de Paashaas nog gezien hebben vandaag!
Toen we net aan de wandeling begonnen waren zagen we opeens een haas midden op het pad zitten, ja, zittend op zijn kontje met zijn voorpootjes omhoog zoals het hoort dus.
Hij is de hele wandeling bij ons in de buurt gebleven (wel 5 keer hebben we hem zien lopen) tot aan de laatste bocht en toen rende hij er pas echt vandoor.
Het was trouwens een klus om de hondjes toen niet aan de lijn te laten trekken, maar nadat we een paar keer hadden gewaarschuwd, hielden ze daar ook wel weer mee op.

Maar deze wandeling was ook weer een feest op zich, dus Duitsland tot snel maar weer.

Cadeau’tje

Geplaatst op door
18

Weet je, toen ik vanmorgen uit mijn huisje mocht, liep het baasje voor me te zingen.
Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is Rontu, was wat hij zong.
Vrouwtje ging ook gelijk mee doen en dat vond ik wel gezellig.
Wat ik wel miste waren de ballonen en de slingers, want die hangen niet op en dat word normaal wel gedaan als er één van ons jarig is.
Maar daar voor in de plaats kreeg ik gelijk mijn cadeau’tje, een waardebon voor een weekendje weg.
Ik heb toen maar gelijk besloten om die dit weekend te grbruiken, dus baasje is nu de auto aan het pakken om met z’n alle naar het huisje in Duitsland te gaan.
Trouwens die waardebon sloeg nergens op, we zouden toch wel weg gaan.
Vrouwtje had toch ook al toestemming gekregen van de dokter om te gaan, toen ze van de week daar was om te praten over haar werk.
Maar de kluif die ik bij die waardebon kreeg is super er die gaat dan ook mee naar Duitsland zo dat ik hem daar vanmiddag lekker kan op peuzelen.
Nou gaan we en jullie zien wel weer wanneer we terug zijn, houdoe en bedankt zovast voor de felicitaties die jullie me staks gaan geven.

Helpen!

Geplaatst op door
4

Nadat wij (tante Keiko, mama Rontu en ik) gisteren het baasje goed hebben bezig gehouden zijn we vandaag extra lief voor het vrouwtje.
Sterker nog ik heb haar zelfs geholpen met opruimen.
Het vrouwtje knoeide namelijk allemaal water en dat heb ik dan maar voor haar opgeruimd.
Ik moest daarvoor wel op mijn twee achterpootjes gaan staanen me met mijn voorpootjes vast houden, want anders kon ik haar niet goed helpen, want de bak waarin ze het water knoeide was eigenlijk veel te hoog voor mij.
Wat ik alleen niet snapte was dat vrouwtje gewoon door ging met water knoeien, dom vrouwtje!
Maar even later vertelde ze me dat ze de plantjes aan het water geven was, oeps, domme Miyuki!
Sta ik het water van de plantjes op te drinken terwijl ik zelf water in mijn waterbak heb zitten.

Verder moet ik van het vrouwtje zeggen dat het iedere keer en stukje beter met haar gaat.
Naast in bed liggen kan ze nu al weer staan en heel langzaam lopen, maar bij iedere andere beweging voelt ze nog van alles.
Haar buik veranderd nu van kleur, maar dat schijnt er ook bij te horen.
Het vrouwtje zegt dan ook dat ze hoopt dat de lucht de komende dagen die kleur aan neemt, want dan wordt het mooi weer.

Zo dat was dat en nu ga ik aan het vrouwtje vragen hoe het met haar gaat en of ik haar nog ergens mee kan helpen, ze ligt weer even op bed, want dat is tot nu nog de plaats waar ze zich het lekkerst voelt.
En omdat ik nog geen trap mag lopen doe ik dat op mijn eigen manier en die is; aooeeeeefff aaaoooeeeeuuuffff woooeeeefffff.
Heb ik mazzel, ik hoef niks voor haar te doen, dan ga ik maar even rondjes rennen door de huiskamer en keuken.
Tot de volgende keer, Aaaaaooooeeeuuuffffffff.

“Zorgverlof”

Geplaatst op door
6

Baasje heeft vanmorgen zijn baas op gebeld met de mededeling dat hij vandaag nog niet gemist kon worden door het vrouwtje en hij kreeg dan ook heel makelijk nog een dagje zorgverlof om voor haar te zorgen.
Dat zorgen is dan ook wel nodig, want als je het vrouwtje ziet lopen (van het bed naar de wc.) is het net een oud vrouwtje, niet dat wij haar zien lopen, want wij mogen niet naar boven toe (stel je voor dat wij erg wild met haar gaan spelen, dan floepen zo de hechtingen er uit).
Ook zag het vrouwtje het al gebeuren, probeert ze de bak met brokjes voor een van ons weg te zetten, liggen die kostbare dingen door het hele huis verspreid en dan hebben we het nog niet over de waterbak en het eten dat ze voor zichzelf zou klaar moeten maken.
Het zorgen voor het vrouwtje valt op zich wel mee, teminste dat roept baasje vandaag al bijna heel de dag.

Maar het zorgen voor ons, dat valt hem vandaag erg zwaar, we hebben hem dan ook wel erg bezig gehouden.
Ik (Keiko) begon vanmorgen al
Ik wilde weer eens niet mee naar buiten om te gaan plassen en te po…n, nou is dat op zich nog niet zo erg, ik kan dat goed ophouden.
Toen begon ik (Miyuki).
Ik heb vandaag me lekker weer eens als puppy gedragen, plassen waar ik maar wil en kleine dingetjes slopen in huis.
En vanmiddag in mijn bench heb ik ook nog een liedje gezongen voor het vrouwtje, want die vind ik zo zielig.
Maar ik (Rontu) ben er ook nog en ook ik had vandaag zo mijn buien.
Baasje dacht dat Miyuki alle dingentjes gesloopt had in huis, maar hoe kan dat als ze boven een liedje aan het zingen was in haar bench.
Baasje had dat toen ook in de gaten en ik kreeg zowaar een fikse straf, want een hond van bijna twee jaar doet toch zulke dingen niet.

Maar het ergste hebben we nog niet verteld, baasje was vanmorgen zo lief om ons lekker alleen beneden te laten, we mochten al vroeg uit onze huisjes om nog even lekker op de zak of de bank te slapen.
Dat vonden we zo fijn dat we voor het baasje heel de kamer versierd hadden.
Toen baasje dat zag kon hij maar een ding zeggen en dat was; oooohhh mijn god!
En dat terwijl het baasje helemaal niet gelovig is.
Even later deed hij de deur van de huiskamer weer open en riep naar het vrouwtje; de hond is dood!
Nou had het vrouwtje gelijk in de gaten dat er niks met ons aan de hand was, omdat baasje het zo rustig riep, maar toch was de hond dood.
In de tijd dat baasje ons namelijk alleen had gelaten hadden wij een knuffelhond helemaal leeg getroken en die vulling lag door heel de huiskamer verspreid.
Wij vonden dat een leuke verrassing voor het baasje, hij vond het een minder geslaagd idee.

Net heeft hij ons even bij zich genomen en hij zei tegen ons dat het zorgverlof dat hij had gekregen was om het vrouwtje te verzorgen en niet om onze puinhoop op te ruimen.
Hij vertelde ook dat hij morgen niet thuis is en hij hoopt dan ook dat we vouwtje niet bezig houden met onze streken van vandaag, want die zit ziek thuis en heeft geen “zorgverlof”.
Wij hebben gezegd dat we hem vandaag niet meer lastig zouden vallen en dat we morgen heel lief voor het vrouwtje zullen zijn.

Ziekenhuis

Geplaatst op door
7

Vandaag was het zover. Patricia moest weer naar het ziekenhuis, ditmaal voor een laparascopie (kijkoperatie) om een stukje van haar lever te kunnen onderzoeken.

We zouden om 8:30 aan de beurt zijn, maar door een vergadering die uitgelopen was, waren we pas om 9:30 aan de beurt. Patricia had dus weer een uur extra om haar eigen druk te maken over dit voor haar nieuwe onderzoek. Gelukkig nam de verpleger de tijd voor ons, en legde alles netjes uit.

Om 10:00 is de specialist begonnen met het maken van een klein sneetje in de buik van Patricia. Af en toe was Patricia een beetje wakker, en heeft op de echo gekeken. Achteraf had ze echter niet in de gaten gehad dat ze uiteindelijk een uur met haar bezig geweest zijn. Zo dacht ze ook dat ze mij (Remko) pas het eerst in de uitslaapkamer zag, terwijl dit toch echt in de gang was.

Na de operatie kwamen wel alle spanningen er bij Patricia uit die ze vanaf donderdag had opgebouwd.

Ik (Remko) heb haar thuis lekker op bed gelegd en wat te eten voor haar klaargemaakt. Ze heeft ondertussen al lekker wat gerust, en ze kan al weer een beetje lachen.

De dag erna.

Geplaatst op door
4

Wat wij vandaag gedaan hebben,nou dit.
Lekker lui op de bank gehangen, Keiko niet , die lag lui op de zak.
Maar ja, wat had je dan ook anders van ons verwacht de dag na zo’n wandeling.

Wat mij vandaag ook nog is opgevallen is een vogeltje in de achtertuin dat heel de tijd maar op en neer vloog, van onze tuin naar die van de buurman en weer terug.
Ik ben hem eens goed in de gaten gaan houden en toen zag ik dat hij heel de tijd iets in zijn bekje had en dat achter liet in het vogelhuisje wat vrouwtje en baasje hebben hangen om in de winter de vogeltjes eten te geven.
Vrouwtje zag het even later ook en vertelde me dat dat vogeltje een vrouwtje was net als ik een hondenvrouwtje ben en dat dat vogeltje voor haar eigen werpkist moet zorgen voor als ze vogelpuppy’s krijgt.
Ook vertelde ze dat we over een paar weken dan misschien vogelpuppy’s in de tuin hebben, mits wij (Keiko, Miyuki en ik) dat vogeltje niet te veel lastig vallen.

“Doopfeest”.

Geplaatst op door
12

Vandaag was het zover, we zijn weer eens lekker met een clubje Shiba’s gaan wandelen.
Deze keer was het de club (9 personen en 9 Shiba hondjes) waarmee we in augustus naar Zwitserland gaan bijna compleet, Khoda was de enige die we miste, de stakker was ziek.
De afgesproken plek was weer de Laagse Vuurse waar we rond de klok van twee uur zouden zijn.

Na elkaar te hebben begroet, zowel wij hondjes als de baasjes en vrouwtjes zijn we de bossen in gegaan om te wandelen en te spelen.

Na even gelopen te hebben was het weer zover, Rontu en Miyuki moesten weer even stoeien en dat ging er weer wild aan toe.
Zo wild dat een vriendje en vriendinnetje van ons heel raar stonden te kijken, want die dachten dat en moeder heel anders met haar dochter om zou gaan, niet dus.

Het was zo erg dat Miyuki even later een koprol maakte, hoepla zo de vijver in.
Vanaf dat moment besloten baasje en vrouwtje dat Miyuki haar “doopfeest” vierde vandaag.
Met deze doop is ze nu echt toegelaten tot de Shibaclub waarmee we regelmatig gaan wandelen.
Maar moet je zien hoe die arme Miyuki er uit zag na haar koprol, een echt zielig Shiba’tje.


Hier zie je Rontu nog een keer in aktie, wat rustig onze rondjes lopen is iets wat wij niet kunnen.
We blijven tot het einde rennen en springen en het liefst gaan we nog een tijdje langer door dan dat de baasjes en vrouwtjes willen.

Want na een uurtje of twee te hebben gewandeld moesten we aan de riem en was het restaurant de plaats waar we plaats namen.
Ja, wij allemaal, ook wij hondjes mochten naar binnen, al schrokken de mensen die daar werkte wel toen ze hoorde dat we met z’n achten waren.
Maar daar binnen hebben we ons weer prima gedragen, zoals wij Shiba’s altijd doen als dat van ons verwacht wordt.

Waar we met z’n alle (wij hondjes en baasjes) wel een beetje moe van worden is de vraag wat voor hondjes wij zijn en we hebben dan ook besloten om voor de vakantie t-shirts te maken met daarop tekst en uitleg over ons.
Hoe dit er precies gaat uit zien weten we nog niet, maar een ding is zeker, we gaan dan niet meer vertellen dat wij Shiba’s zijn en geen vosjes of zo.

Binnenkort gaan we nog een keertje afspreken en hopelijk kan Khoda er dan wel bij zijn.
Dus Khoda; beterschap namens ons allemaal.

Willen jullie trouwens nog meer foto’s zien en verhaaltjes lezen van vandaag kijk dan op de web-log’s van Tama en Miko, Khoda en Banshu en die van Simba en Ziggy en je weet ook gelijk wie er alemaal met ons mee gaan op vakantie.

Handtarget.

Geplaatst op door
5

Vandaag heb ik weer wat nieuws geleerd op school en het vrouwtje noemt het de handtarget.
Het aanleren van dit is makkelijk en leuk.
Ik loop heel de tijd achter de hand van het vrouwtje aan en iedere keer als ik hem aan raak komt de click van de clicker waar door ik weet dat wat ik doe goed is en mijn snoepje volgt zo snel mogelijk.
Ik snapte het vrijwel meteen dus de clickjes vlogen rond mijn oren en de snoepjes uit de broekzak van het vrouwtje.
De bedoeling van dit is dat het vrouwtje of baasje mij straks zo alle kanten uit kunnen krijgen die ze willen.
Ook moest ik vandaag de riem ook al op die manier aanraken, maar dit is een voorproefje van de “terug plaats” oefening.

Verder hebben we (tante Keiko, mama Rontu en ik) weinig gedaan.
Ik was eerlijk gezegt te moe om te spelen toen ik thuis kwam van school, zodat we alledrie lekker hebben geluierd.
Vanavond waren we alleen thuis, de reden waren twee jarige mensen en op een verjaardagsfeestje horen geen hondjes vinden het baasje en het vrouwtje.
Wel kwamen baasje en vrouwtje al op tijd naar huis om ons alle drie uit te laten en om mij mijn energie nog even kwijt te laten raken.
Nu ga ik dan nog even wat rondjes rennen door de huiskamer om straks lekker moe mijn huisje weer in te gaan om te gaan dromen over de dag van morgen.

Nou denken jullie wat is er morgen, nou ik ook hoor!
Tante Keiko en mama Rontu hebben me al veel verteld over Tama, Miko en Khoda, drie Shiba’s die ik nog niet ken.
Simba en Ziggy kennen we alledrie al.
Maar er is ook nog een Banshu en die leren we morgen alle drie pas kennen.
Al deze hondjes en wij zelf natuurlijk gaan in augustus met elkaar op vakantie, met de baasjes en vrouwtjes natuurlijk, want we moeten wel helemaal naar Zwitserland en zover kunnen wij niet lopen, dus brengen die ons met de auto naar de bergen.
En omdat wij elkaar allemaal nog niet kennen gaan we morgen wandelen en spelen, de baasje en vrouwtjes hebben mazzel hoor, ze mogen ook mee.

Tikkertje.

Geplaatst op door
10

Vanmorgen was het weer zover, vrouwtje moest weer naar het ziekenhuis.
Baasje vertelde tegen ons dat als ze weer thuis zouden komen wij erg voorzichtig moesten zijn voor het vrouwtje omdat ze weer een leverpunctie moest laten doen.
Nou wij waren dus erg lief voor het vrouwtje toen ze weer thuis kwam, maar nou ging ze zelf erg gek met ons doen en daar snapte we natuurlijk niks van.
Baasje vertelde dat de leverpunctie niet is door gegaan omdat de dokter niet durfde te prikken.
De reden daar voor is dat de lever van het vrouwtje wel heel erg klein is en dat wat er is op een wel heel ongunstig plekje licht.
De dokter vertelde dat een laparoscopie (kijkoperatie) de enige oplossing is om nog een stukje van de lever af te halen om het te onderzoeken en dit gaat dus aanstaande dinsdag gebeuren.
Ook wordt er dan een botscan gedaan, dus het vrouwtje en baasje zijn dan bijna heel de dag in het ziekenhuis en als ze dan thuis komen mogen we weer alleen maar met het baasje spelen en met het vrouwtje moeten we dan weer heel voorzichtig doen.

Verder hebben we vandaag in de tuin gespeeld, tikkertje was het spelletje wat we vandaag weer eens deden.
Alleen hadden we op een gegeven moment een probleempje, we wisten niet goed meer wie nou wie moest aantikken of wie we al gehad hadden.

Hier was ik (Miyuki) degene die moest tikken, maar ik (Keiko) rende zo hard dat ik al weer heel dicht achter Miyuki zaten ik (Rontu) was een beetje aan de trage kant en was dus de volgende die moest gaan tikken.

Ik en mijn dochter.

Geplaatst op door
5

Vaak doen ik en mijn dochter Miyuki niks anders dan stoeien, maar vandaag was dat soms niet het geval.
We kroepen dan lekker tegen elkaar aan op de bank om zo van de zonnestraaltjes te genieten.

Ik moet zeggen dat is toch eigenlijk ook wel lekker!

Houdini!

Geplaatst op door
12

Ik heb een nieuwe hobby, uitbreken is het liefste wat ik op het moment doe.
Deze hobby heb ik vorige week pas goed onder de knie gekregen en toen kreeg ik dan ook gelijk de bijnaam Houdini van opa en oma.

Want hebben jullie wel eens een hond gezien die zelf de bench open maakt, nou ik kan het!
Eerst dachten opa en oma dat ze de bench niet goed dicht deden, maar niets is minder waar, ik maak hem gewoon even open.

Ik heb de smaak zo te pakken dat ik het nou iedere keer doe als ik in mijn huisje met de deur dicht zit, floep, floep en de deur is open.
Nou weet het vrouwtje ondertussen hoe ik het doe (ze had me weer in mijn huisje gedaan en ik moest het voor doen), maar ik verraad het nog niet hoor!
Hebben jullie een idee hoe ik het doe?

Wat hebben jullie mazzel zeg, baasje kan het niet laten om te verklappen hoe ik uitbreek, kijk dus hier maar.

Kwijt!

Geplaatst op door
2

Het vrouwtje en het baasje zijn weer helemaal blij dat wij (tante Keiko, mama Rontu en ik) weer thuis zijn.
Wij trouwens ook wel hoor, want nu kunnen we weer lekker met z’n drie’tjes spelen en dat is iets wat we al even niet meer hebben gedaan.
Maar ook moeten we nu weer een beetje gaan luisteren, want ook dat hebben we al even niet meer gedaan.
En wat bij dat luisteren ook hoort is tandjes kijken en toen het vrouwtje dat vanmiddag bij mij deed kwam ze er achter dat ik al een tandje kwijt ben, maar waar ik het heb gelaten dat weet het vrouwtje niet, ze is het dus kwijt (eentje minder in de verzameling dus).

Nadat we vanmiddag alle drie een momentje van luisteren hebben gehad mochten we verder ravotten tot dat tante Keiko en mama Rontu naar school moesten.
Maar toen ze net thuis kwamen waren baasje en vrouwtje helemaal niet te spreken over het gedrag van hun.
Mama Rontu was niet vooruit te branden en tante Keiko had het ene moment de kolder in haar hoofd en het andere moment bleef ze staan en had zoiets van neem jij die hindernissen zelf maar.
Baasje en vrouwtje hebben dan ook gezegd dat ze hopen dat het met mij zaterdag op school een stukje beter gaat, want anders……, dat kunen jullie zelf wel verzinen.
Nee hoor, alle gekheid op en stokje, baasje en vrouwtje baalde alleen maar een beetje, want eigenlijk wisten ze wel dat het zo zou gaan.
Tante Keiko, mama Rontu en ik staan totaal niet meer onder appél en dat gaan ze de komende dagen weer langzaam opbouwen.

Ook blij.

Geplaatst op door
1

Vanmorgen hebben we Rontu en Miyuki ook weer opgehaald en gelukkig die waren ook blij met ons toen ze ons zagen.
Langs deze weg willen we iedereen bedanken die de afgelopen week voor onze hondjes hebben gezorgd, want zonder hun was deze winterse wondervakantie niet mogelijk geweest.

Verder was deze dag weer als vanouds, wassen en de was opruimen, ja het normale leven begon weer.
Maar ook hebben we nagenoten van de vakantie en alles nog een keer herbeleven en natuurlijk hebben we lekker van de hondjes Keiko, Rontu en Miyuki genoten, want die drie hadden elkaar ook wel gemist.

Lapland!!!!!!!!

Geplaatst op door
16

Afgelopen week was het dan zover, wij hebben de week in Lapland doorgebracht.
Nadat we zondag eerst naar Helsinki gevlogen waren en daar 5 uur op het vliegveld hebben gezeten (wisten we van te voren hoor) vlogen we verder naar het plaatsje Kittilä, wat ligt in het Finse deel van Lapland.
Daar aan gekomen maakte we kennis met de rest van de groep, kregen nog een vier gangen diner (’s avonds om elf uur), kregen onze extra kleren en mochten daarna eindelijk naar bed.

Maandag was een rustig dagje, de rendieren stonden op het programma.
Een tocht met de slee en ondertussen genieten van de omgeving.
Wat is lapland mooi zeg, het lijkt wel of je helemaal alleen op de wereld bent, geweldig!

Bij de stop heb ik het rendier wat ons voort trok door de sneeuw bedankt voor zijn werk om daarna te gaan proberen om een rendier te vangen met een lasso.

Dinsdag was de dag van de lichamelijke inspanning.

De ochtend stond in het teken van het cross-country skiing ook wel langlaufen genoemd en we moeten zeggen, het viel ons niet tegen om dit te doen.
Op deze manier kun je heel goed van de omgeving genieten.
Nou moeten we zeggen dat die omgeving erg onbegrijpelijk is voor mensen die in een land als Nederland wonen.
In de verste verte is niks te zien op een paar bomen na dan en als je iemand tegen komt dan is dat best even schrikken, want het lijkt er nog steeds op dat je helemaal alleen op de wereld bent.

‘S middags hebben we van die grote dingen onder onze schoenen gebonden om te gaan sneeuwschoenwandelen.
Lachen is dit zeg, maar ook heel erg vermoeiend.
Een voor een loop je voorop om in de losse laag sneeuw (ongeveer een meter, kan ook nog iets meer zijn) een pad te maken voor de rest, je moet het ooit maar eens proberen.

Op het einde van zo’n dag heb je het best wel even gehad en dan zit er maar een ding op…Leker neer ploffen in de zachte laag sneeuw en maar zien dat je als je omhoog wilt dat ook kan.

Eindelijk was het dan zover, woensdag gingen we op pad met de Husky’s.
Wat hebben die beesten een kracht zeg, bij de start moet je met twee benen tegelijk op de rem van de slee gaan staan, want anders weet je één ding zeker je bent je slee en je Huskyteam kwijt voor je de eerste tien meter hebt afgelegd.

Om de honden even een pauze te gunnen hebben we halverwege een luch genuttigd.
Een vuurtje en onze gids deden weer hun werk om voor ons iets lekkers te maken om bij een werelds uitzicht op te kunnen eten.

Even later mochten we weer van het spektakel met de Husky’s gaan genieten om later met heel de roedel te kunnen gaan knuffelen als dank je wel voor het werk dat ze voor ons gedaan hebben.

Ook de achterblijvers zijn we natuurlijk niet vergeten.
Een puppy van drie maanden mocht ik (Patricia) zelfs even in mijn armen houden, wat zijn ze dan al groot zeg, teminste tegenover onze Shiba’tjes.

Donderdag was het de dag van de snelheid, een sneeuwscooter was het vervoermiddel van die dag.

Ik (Remko) was dan ook helemaal in mijn sas, maar ook ik (Patricia) heb me zelf best vermaakt op dat ding.

’s Middags kregen we eten in een sneeuwhotel/bar en ik moet zeggen dat was ook weer iets wat je als je in Lapland bent een keer moet hebben meegemaakt.

Als je er ooit naar toe wilt gaan wees dan niet bang dat het erg koud is, want er is ons verteld dat het binnen nooit kouder is dan -5 graden en dat is toch best lekker warm als je je bedenkt dat het buiten makkelijk -30 graden kan zijn.

Op de vrije vrijdag zijn we gaan skiën, teminste ik (Remko) ben heel de dag gaan snowboarden en ik (Patricia) ben in de ochtend gaan skiën en heb ’s middags van mijn welverdiende rust genoten.
Zaterdag was de dag van de terugreis en toen zat de week er weer op.

Een ding weten wij zeker, we gaan nog een keer terug om met de geweldige Husky’s een lange tocht te maken van een dag of vier en slapen dan onderweg in verschillende hutjes, want zeg nou zelf is dit nou niet iets om ieder dag te willen zien?

Een Husky die na een heerlijk stuk rennen van de sneeuw heeft genoten door zichzelf daan in te wassen en zich daarna uitschud met veel plezier in zijn oogjes.

Blij!

Geplaatst op door
6

Na een leuke week in Lapland te hebben gehad was het vandaag de dag dat we weer naar huis moesten.
Het voordeel daarvan was dat we Keiko weer zouden zien.
Eenmaal na twee vluchten aangekomen op Shiphol (rond de klok van 18.0 uur) stond daar mijn (Remko) vader klaar om ons verder naar huis te brengen.
Inderdaad naar huis om daar zelf onze auto weer te pakken om naar mijn (Patricia) ouders (opa en oma) te gaan om daar Keiko op te halen om zo weer met z’n drie’tjes bij mijn (Remko) ouders te gaan eten.

Bij opa en oma aangekomen stond oma ons al op te wachten om te zeggen dat we heel stil moesten zijn omdat Keiko lekker aan een kluifje lag te kluiven en ons nog helemaal niet gehoord had.
Maar eenmaal in de huiskamer zag ze ons en was zo blij dat haar oortjes helemaal opzijj stonden, haar kontje op de grond hing en haar staart ging zo snel op en neer het leek wel op de propellor van een vlieguig.
Dit blije gedrag van een Shiba blijft een feest om te zien.

Morgen gaan we na een luie morgen (koffer uitpakken, wasje draaien en de post doorlezen) Rontu en Miyuki weer ophalen.
Zouden die ook zo blij als Keiko zijn als ze ons weer zien?

Nu gaan we lekker slapen in ons eigen bedje en nog een keertje de week in Lapland herbeleven.
Voor jullie volgt er morgen en verslag van onze week in dat mooie en geweldige winter wonderland, nog even wachten dus.