Het vrouwtje en het baasje zijn weer helemaal blij dat wij (tante Keiko, mama Rontu en ik) weer thuis zijn.
Wij trouwens ook wel hoor, want nu kunnen we weer lekker met z’n drie’tjes spelen en dat is iets wat we al even niet meer hebben gedaan.
Maar ook moeten we nu weer een beetje gaan luisteren, want ook dat hebben we al even niet meer gedaan.
En wat bij dat luisteren ook hoort is tandjes kijken en toen het vrouwtje dat vanmiddag bij mij deed kwam ze er achter dat ik al een tandje kwijt ben, maar waar ik het heb gelaten dat weet het vrouwtje niet, ze is het dus kwijt (eentje minder in de verzameling dus).

Nadat we vanmiddag alle drie een momentje van luisteren hebben gehad mochten we verder ravotten tot dat tante Keiko en mama Rontu naar school moesten.
Maar toen ze net thuis kwamen waren baasje en vrouwtje helemaal niet te spreken over het gedrag van hun.
Mama Rontu was niet vooruit te branden en tante Keiko had het ene moment de kolder in haar hoofd en het andere moment bleef ze staan en had zoiets van neem jij die hindernissen zelf maar.
Baasje en vrouwtje hebben dan ook gezegd dat ze hopen dat het met mij zaterdag op school een stukje beter gaat, want anders……, dat kunen jullie zelf wel verzinen.
Nee hoor, alle gekheid op en stokje, baasje en vrouwtje baalde alleen maar een beetje, want eigenlijk wisten ze wel dat het zo zou gaan.
Tante Keiko, mama Rontu en ik staan totaal niet meer onder appél en dat gaan ze de komende dagen weer langzaam opbouwen.