Hallo allemaal,

We hebben het erg naar ons zin hier in Lapland.
De rendieren waren leuk, langlaufen viel ook niet tegen en dan de sneeuwschoenen, die dingen werken echt.

Vandaag was de dag van de Husky’s en we weten nu zeker dat als we een keer terug gaan we een hele week met die honden op pad willen (met z’n alle in een hutje slapen nemen we dan maar voor lief).
Wat een belevenis zeg, de stilte om je heen en dan het geluid van de honden die je voortrekken, geweldig!

Nog even en we komen Keiko, Rontu en Miyuki weer halen hoor, want die missen we na vandaag natuurlijk weer een beetje meer.

Tot snel en dan komen er ook mooie foto’s en een verslag van deze reis die we nooit meer gaan vergeten.

Vanmorgen was het weer school voor Miyuki en ik (Patricia) ben dan ook met haar op pad gegaan.
Toen de les afgelopen was heb ik netjes gezegt dat Keiko en Rontu maandagavond niet aanwezig zullen zijn en dat Miyuki er aanstaande zaterdag ook niet is.
De reden heb ik ook maar netjes verteld en de leraar en lerares vonden het prima mits we leuke foto’s mee brengen van onze tocht met de Husky’s.

Die tocht met de Husky’s gaan we aanstaande vrijdag beleven in Lapland het land waar we morgen al naar toe gaan en waar we een weekje zullen genieten van een winterse vakantie vol leuke dingen.
We gaan ook nog een dag met de rendieren op pad en wat dacht je van de sneeuwscooter.
Dan hebben we ook nog ergens tijd om wat te langlaufen en skiën/ snowboarden zal er ook nog wel gedaan worden en misschien pakken we ook nog wel een keer de sneeuwschoenen, je weet wel van die tennisrackets onder je voeten en lopen maar.
Maar voor ons is toch wel het hoogtepunt van de vakantie de rit met de Husky’s en de slee.

Vandaag hebben we dan ook al de hondjes weg gebracht.Rontu en haar kindje Miyuki waren vanmiddag aan de beurt en die gaan de week door brengen bij Ilone, Ben en Wesley.Hoe het met hun gaat kunnen jullie waarschijnlijk beter bij houden als wij, want we weten echt niet of we Iternet hebben in Lapland.Keiko is vanavond naar opa en oma gegaan om de komende week daar verwend te worden.Toen wij dan ook weer thuis kwamen was het huis wel erg leeg, maar dat kan natuurlijk ook niet anders.Als je binnekomt en er komen geen hondjes op je af om je te begroeten, dan kan je maar een ding en dat is die hondjes missen.Gelukkig weten we zeker dat ze het allemaal erg naar hun zin zullen hebben op hun vakantieadres, hopelijk hebben wij het net zo naar onze zin.

Keiko, Rontu en Miyuki; lief zijn hoor!
Baasje en het vrouwtje zijn zo terug hoor en dan horen jullie van onze belevenissen.

Ik (Patricia) kreeg rond de klok van 16.00 uur een telefoontje.
Het was de leraar van de hondenschool en hij had niet al te leuk nieuws, de lerares is ziek en aangezien de klas van Rontu zo groot is geven ze normaal met z’n twee’tjes les, maar daar had hij wat op gevonden.
De les van Rontu ging gewoon door, maar hij ging alleen les geven.
Maar toen kwam het, de leraar wilde de rest van de lessen voor vanavond afzeggen, waarschijnlijk omdat de rest van de klassen niet zo druk bezocht zijn (2 of 3 hondjes).
Misschien zouden er nog wel 1 of 2 hondjes niet komen en ja dan heeft het weinig zin om de les door te laten gaan.
Keiko en ik (Patricia) mochten dus met toestemming spijbelen en ik moet zeggen dat beviel ons wel.
Lekker samen op de bank hangen en af en toe Miyuki in bedwang houden als ze weer van plan was om streken uit te gaan halen.

Voor de rest gaat het allemaal zijn gangetje hier en voor morgen avond staat er weer een vrouwenavond op de agenda en deze keer gaat dat voor Miyuki de eerste keer zijn dat ze het bewust mee gaat maken, de vorige keren was ze nog te klein.
Verder ga ik het van de week nog druk hebben, want de koffers en de spulletjes voor de hondjes moeten nog gepakt worden voordat wij op vankantie naar Lapland kunnen gaan.
Keiko gaat bij opa en oma logeren en Rontu en Miyuki gaan een weekje bij Ilone de boel onveilig maken.

Vandaag hebben we lekker geluierd.
De hondjes hebben lekker in de tuin van de zon genoten en Remko en ik genoten van het zonnetje wat het huis binnen sheen.

Maar toen de hondjes een kluifje kregen gebeurde er iets wat we niet verwacht hadden.
Remko kreeg het idee om het kluifje af te pakken, om het even later weer terug te geven.
Dit hebben we Keiko en Rontu ook geleerd, want als ze iets vast hebben dat ze niet mogen eten of mogen hebben moeten we het ook af kunnen pakken.
De eerste keer dat Remko het kluifje pakte volgde er een hoop gegrom en het resultaat was dat Remko het kluifje in zijn handen had.
Miyuki kreeg het kluifje weer terug en na tien minuten probeerde Remko nog een keer het kluifje te pakken.
Deze keer was het resultaat dat Miyuki Remko beet had.
Er moest een pleister aan te pas komen en de rest van zijn hand zit ook vol schrammen.
Remko en ik hebben dus besloten dat Miyuki de komende dagen regelatig haar eten even terug moet geven om het een paar tellen later weer terug te krijgen.
Dit gaat ons lukken zonder nog meer schrammen, teminste wij zijn de baas en horen te winnen.

Gelukkig hebben Remko en Miyuki het weer goed gemaakt (je kunt toch niet met ruzie naar bed gaan om te slapen), ze liggen nu samen op de bank naar de tv. te kijken.

Vrouwtje had ons vanmorgen al vroeg uit onze huisjes gehaald (ook op zaterdag moet er soms gewerkt worden), maar daar waren wij eigenlijk nog niet aan toe en zijn dus beneden verder gaan slapen.
Wij (Rontu en Miyuki) lekker knus op de zak en dat is ongewoon voor ons, normaal liggen we als we zo dicht bij elkaar zijn te stoeien.
Ik (Keiko) was lekker onder de bank gekropen, zodat de rest me dan met rust zou laten.

Verder hebben wij (Keiko en Rontu) het rustig aan gedaan, want ik (Miyuki) was de gene die naar school moest.
Op school oefende baasje en ik zo goed de “blijf” oefening dat ik de “handtarget” oefening niet meer deed.
Bij die eertse oefening steekt baasje zijn hand op en moet ik blijven waar ik ben en bij de tweede oefening moet ik die hand volgen, toen snapte ik er dus niks meer van.
Toen baasje en ik thuis kwamen was vrouwtje ook weer thuis en die twee besloten om de losse halsbandjes weer aan te doen en dan weten wij genoeg, wandelen!

Tot nu toe dus pas een ongewoon ding mee gemaakt en nu komt het volgende ongewone.
Toen wij allemaal in de auto stapte pakte vrouwtje de telefoon en ging iemand bellen.
Wat er gebeurde weten wij niet, maar we wisten wel dat we niet naar het bos reden.
De auto stopte in Bavel bij vrienden van het baasje en vrouwtje en wij moesten in de auto blijven?
Moesten we daar nou onze halsbandjes aan?
Maar even later kwamen ze samen met Moïse terug en die stapte ook bij ons de auto in en die ging dus met ons mee
Even later wist ik (Rontu) weer we waren, ik zag de bomen van het bos en ik heb dat dan ook aan Keiko en Miyuki verteld.
Wij zagen dat Moïse erg genoot van onze boswandeling en wij vonden het ook erg leuk om haar te zien slootje springen en over de boomstammen lopen.
Die Moïse kan al bijna me gaan doen met behendigheid!

Allemaal moe maar voldaan van de wandeling zijn we weer naar het huis van Moïse gereden om daar een gezellige zaterdagmiddag te hebben.
Wij moesten eerst in de auto blijven (ondertussen heb ik (Miyuki) mijn tweede riempje door gebeten) tot we weer een beetje schoon waren, maar toen mochten we ook weer de gezelligheid mee maken.
Quinty was ondertussen ook weer thuis gekomen en toen hebben we nog wat met die twee meiden gespeeld.
Oeps, in eens was het tijd om te eten en dat liet het baasje dan ook wel weten.
Na enig overleg werden er frietjes gehaald en ik (Rontu) moet zeggen die smaakte me goed (Moïse had er per ongeluk eentje laten vallen) en wij kregen na het eten een stukje appel, ook lekker hoor.
Toen heeft Quinty nog wat kunstjes met ons gedaan.
Even later liep ze zoals er op een hondenshow gelopen moest worden en daardoor liep ik (Rontu) dus ook gelijk goed mee, waar door het vrouwtje moest lachen en zei dat ze ons eens een keertje samen in zou schrijven voor een showtje in de buurt, waarop Quinty antwoorde, jaaa leeeeuuuukkk!

Maar aan alle leuke dingen komt een eind, zoals ook aan deze dag.
Bedtijd voor de meiden Quinty en Moïse, maar ook voor ons.
Weltrusten en wij gaan lekker dromen over de ongewone middag van vandaag en we gaan hopen dat deze middag snel weer herhaald gaat worden.

Ten opzichte van gisteren hadden de hondjes het vandaag een stuk slechter.
Het was voor mij een dag om te poetsen, dus dan moeten de hondjes zich zelf vermaken.
Nou moet ik zeggen dat ze dat goed kunnen, dus dat is een geluk.

Maar toen ik boven bezig was kwamen ze toch eens kijken wat ik aan het doen was.
Ja, alle drie stonden ze in eens boven, ook Miyuki die eigenlijk helemaal nog geen trapen mag lopen, maar ik was vergeten de deur goed dicht te doen en Keiko en Rontu heben haar even voor gedaan hoe je trappen moet lopen.
Binnen twee tellen lagen ze met z’n drietjes te stoeien op bed en daar kon ik alleen maar van genieten.

Nu zit Keiko ook al wer klaar om naar boven te gaan of zou ze soms iets anders bedoelen?
Ach, ik weet het niet, maar we gaan eerst maar een stukje lopen voor de zekerhied en dan naar bed toe.
Weltrusten!

Wij zijn vanmorgen al een boswandeling weesten maken.
Jullie mogen ook mee genieten hoor.
We warennog geen vijf minuten los van de lijn en er lag al een jogster ondertste boven.
Wij (Keiko en Rontu) waren zo dol dat wij haar helemaal niet aan zagen komen toen we achter elkaar aan aan het rennen waren.
Die jogster zei dan ook dat vrouwtje en baasje ons beter moesten opvoeden, maar een Shiba die los loopt en terug komt wanneer er geroepen wordt is toch opgevoed.
Wij vonden dat die jogsters maar niet in het hondenlosloopgebied moesten gaan joggen en als ze dat wel doen dan kunnen ze zulke dingen verwachten.
Vrouwtje zei tegen ons dat het de schuld van die jogsters zelf was, moesten ze maar niet zo lopen te praten zonder op te letten.

Maar dat voorval mocht onze leuke boswandeling niet bederven en we zijn dus lekker door gegaan met ravotten.

Ik (Keiko) voorop met vlak achter me aan Miyuki en Rontu, ik zou ze de weg wel wijzen door de sloten en bossen heen.

Moet je zien ik (Miyuki) kan al erg hard rennen hoor.
Ik hou tante Keiko en mama Rontu goed bij al zeg ik het zelf.
Hier ben ik trouwens op weg naar het vrouwtje die me terug roept, daar aangekomen kreeg ik een snoepje en mocht weer verder spelen.

Hier sta ik (Keiko) te wachten op de rest van de roedel.
Wat duurt wachten lang zeg en vooral als er ook nog foto’s gemaakt moeten worden.

Hier kreeg ik (Rontu) het bijna aan mijn hart.
Die kleine meid Miyuki ging gewoon op het ijs staan en die had niet in de gaten dat dat erg gevaarlijk is.
Het enigste dat ze merkte was dat haar pootjes niet erg stevig stonden.
Toen ze weer op de vaste grond stond heb ik haar even vast gepakt om te kroelen, blij dat ze het overleefd had en daarna heb ik haar nog even op haar donder gegeven.

Terwijl we de boswandeling deden werden er ook oefeningen gedaan.
Zit en blijf, komen op bevel (een lekker snoepje halen), springen over de hoogtesprongen (er liggen genoeg boomstammen) en de aandachtsoefening.
Hier zitten we met z’n drietjes met heel veel aandacht naar het vrouwtje te kijken (ja, ik (Keiko) zit er ook bij maar sta net niet op de foto).

Verder hebben we heel veel lol gehad met z’n drietjes en we hebben met al de andere hondjes gespeeld die we zijn tegen gekomen.
Baasje en vrouwtje hebben weer vaak gehoord dat we op vosjes lijken en dat we mooi zijn.
Wat we ze ook vaak hoorde was van dat is een leuk hondje, hé daar is er nog een en hé daar loopt er nog een maar dat is nog een kleintje, dan kwamen we daar een voor een voorbij gerend omdat we tikkertje aan het spelen waren.

Nu liggen we in het zonnetje te luieren en hpen dat het van de week nog vaker dit weer is, want dan gaan we hopelijk weer naar het bos.

Er zijn mensen die het al wel weten dat wij de hondjes hun brokjes voor hun neus zetten en dat ze dan pas mogen gaan eten als wij “goed zo” zeggen.
Nou Miyuki kan dat ook al en dat is toch wel grappig om te zien.
Als ik het eten ga halen wordt er even bepaald wie de ranghoogste is (Keiko natuurlijk, dan Rontu en dan Miyuki), nou weet ik dat wel en dat bevestig ik dan even later ook.
Ze moeten alle drie voor de bakjes gaan zitten (grappig gezicht hoor, van groot naar klein), ik doe er dan de brokjes in en dan krijgen ze een voor een het comando “goed zo” en dan moet je ze zien gaan.
Ik zal er van de week een foto van proberen te maken, maar misschien verlang ik dan te veel van Miyuki.

Vanavond ga ik naar de Crufts (de grootste hondenshow van Engeland) kijken (vorig jaar ben ik zelfs naar toe geweest).
Dit wordt altijd op de tv. uitgezonden en het is best leuk om te zien hoe het er daar aan toe gaat.
Iedere avond wordt er een samenvatting uit gezonden en zondag volgt de finale, dus het is wel duidelijk wat ik de komende dagen ga zien, honden, honden en honden.

En nu ik het over honden op tv. heb, afgelopen maandag was bij Radar een onderwerp “de honden uit het oostblok”.
Hoe het daar er aan toe gaat, schandalig gewoon!
Een teefje van twee en half jaar die al vijf keer een nestje heeft gehad, ik zie het al voor me bij Rontu, neeeee dus.
Puppy’s die als ze twee weken zijn bij hun moeder weg gehaald worden, onbegrijpelijk, ze hebben toch nog moedermelk nodig.
Nou voor degene die willen weten hoe het verder gaat met die honden, maandag gaan ze bij Radar verder met dit onderwerp, kijken dus.

We hebben vandaag eigenlijk niks bijzonders gedaan.
Even op bezoek bij opa en oma geweest en een bezoekje van de vader en moeder van het baasje gehad.
We hebben ook een opknapbeurt ondergaan, waarbij we geborsteld werden en onze nagels weer geknipt werden.
Voor de rest hebben we gespeeld en geslapen.
Al met al niks bijzonders dus.

Morgen mag ik (Miyuki) weer naar de dierendokter, mijn laatste spuitje halen zegt het vrouwtje.
‘S avonds ogen wij (Keiko en Rontu) weer naar school en dan is ook die dag weer voorbij.

Vandaag was het weer zover ik mocht weer naar shool toe.
Het was de eerste les van de cursus juniorcrash, de cursus puppydol is al agfelopen.
Kijk maar hier heb je mijn diploma die ik vorige week gekregen heb van de leraar.

Nu ik de eerste les gehad heb van de cursus juniorcrash weet ik dat het aanpoten word (de cursus puppydol steld dan maar weinig voor) om de beste van de klas te zijn.De uitslag van de poll is dus bij deze ook bekend, ik vind het super op school (wanneer mag ik weer) en je kunt echt niet zien dat ik de jongste ben van de klas (de rest is minstens drie weken ouder).

Hier het huiswerk dat we vandaag meekregen;
Herhaal oefeningen voor tijdens de wandeling (komen op de fluit, verstoppertje spelen met een speeltje en ook af en toe het baasje of vrouwtje zoeken).
Volgen aan de lijn en als we stilstaan moet ik gaan zitten, nou mooi niet zei het vrouwtje, want dan ga ik op een show ook altijd zitten en dat moet nou weer net niet, dus ik blijf staan en ga pas zitten als vrouwtje het zegt
Afstand opbouwen bij het blijven als ik zit, lig of sta.
Spelenderwijs appoteren.
En de clicker aanleren.

Dat laatste wvnd ik super, ik hoef helemaal niks te doen en toch krijg ik snoepjes.
Het gaat zo, baasje of vrouwtje doet click met een raar ding in hun hand en ik krijg gelijk een snoepje en dat zo een paar keer op de dag en dan een paar keer achter elkaar.
Click snoepje, click snoepje, click snoepje en click snoepje.
Lekker spelen met mama Rontu en tante Keiko en dan hoor ik click, hé ik krijg een snoepje, click snoepje en click snoepje.
Snap je nou waarom ik dat super vind?

Verder is er vandaag weinig gebeurt, o nee, ik vergeet het visje dat ik heb gekregen.
Tante Keiko en mama Rontu zeggen dat dat wel vaker voor onsgekocht word, ik kan niet wachten tot de volgende keer, want wat was dat lekker zeg!

Toen ik klaar was op mijn werk en op mijn telefoontje keek was er weer een berichtje van het vrouwtje van Maeko.
Dit keer een goed bericht!
Het luide; Maeko goed. Kwam direkt omhoog. Gaf kusjes en was redelijk vinnig. Staks waarschijnlijk naar huis.

Jullie begrijpen wel dat dit gweldig nieuws is.
Voor die vechter van een Maeko is ondertussen een paketje onderweg naar het huisje van zijn baasje en vrouwtje waarin een paar speeltjes en kluifjes zitten.
Keiko en mama Rontu hebben die uitgekozen toen ik ze het comando vast gaf en ze lieten het boven het doosje los op comando.
Miyuki snapt van die comando’s nog niks, dus van haar zit er niks in, maar dat zal Maeko wel niet erg vinden.
Remko en ik hebben nog een zak snoepjes in de doos gedaan die op een heuze kluif-en speeltjesmand lijkt zoals wij mensen een fruitmand krijgen als wij ziek zijn.
Maeko, geniet er van als je het pakketje binnen krijgt.

Vrouwtje kreeg vanmorgen eerst een heel naar telefoontje, Maeko is ziek.
En met ziek bedoelen wij heel erg ziek, hij heeft de ziekte Parvo en het is niet zeker dat hij in leven blijft.
Wij zijn dus maar gelijk begonnen met pootjes draaien, want dat doen wij altijd als we willen dat er iets goed gaat en met Maeko willen we natuurlijk dat het goed afloopt.
Vrouwtje heeft afgesproken dat ze goed contact houd met hetvrouwtje van Maeko om te kijken hoe het met hem gaat nu hij hulp krijgt (een infuus met vocht en een antibioticakuur) verder kunnen ze niks voor hem doen en moet hij zelf vechten om in leven te blijven.
Maeko, jongen van me (mama Rontu) kom op je kunt het!

Na dat vervelende telefoontje ging de telefoon weer, Mariska van Simba en Ziggy hoorde we praten toen vrouwtje even de telefoon naast onze oren hield.
Toen de telefoon wer neergelegd was ging het vrouwtje de rugzak pakken en kregen wij de losse halsbandjes aan en dat betekend wandelen, joepie.
Wij met z’n alle in de auto om naar de afgesproken plaats te rijden en toen wij daar aankwamen was Mariska met haar Shiba hondjes Simba en Ziggy er al.
De plaats waar we naar toe waren gegaan kwam ons bekend voor (het waren de Loonse en Drunese duinen), want we waren er al een keertje geweest met allemaal andere Shiba hondjes en toen was het er ook heel leuk.

We hebben daar twee uurtjes gewandeld en gespeeld in de sneeuw, wauw wat en sneeuwpret zeg.

Voor Miyuki was het de eerste keer dat ze echt heel lang helemaal los mocht lopen, maar na en uurtje heeft vrouwtje haar maar even in de rugzak gestopt omdat ze maar door ging en door ging en dat kan natuurlijk nog niet voor een puppy van twaalf weken.
Maar wat kan die kleine meid rennen en spelen zeg, net een volwassen Shiba en ze deed dus ook niet onder voor ons en onze vriend Ziggy en onze vriendin Simba.

Toen we moe waren van de wandeling werden wij in de auto gezet en zijn de vrouwtjes nog wat gaan eten, drinken en kletsen.

Vanavond ben ik (Keiko) ook nog naar de ringtraining geweest met het vrouwtje (wat en drukke dag zeg!) en toen we op de weg terug waren kregen het vrouwtje een berichtje op haar telefoon.
En dat luid; Maeko een beetje beter. Nog lang niet genezen. Zal er wel doorkomen denk ik. Voelde zich lekker in mijn armen.
Vrouwtje begon gelijk te lachen, best al goed nieuws dus.
Nu gaan we weer verder met pootjes draaien en hopen dat het allemaal goed gaat komen met Maeko, want de volgende keer dat er sneeuw ligt moet hij ook weer kunnen spelen.
Dan is er de sneeuwpret er niet alleen voor ons maar ook voor hem.