Vrouwtje kreeg vanmorgen eerst een heel naar telefoontje, Maeko is ziek.
En met ziek bedoelen wij heel erg ziek, hij heeft de ziekte Parvo en het is niet zeker dat hij in leven blijft.
Wij zijn dus maar gelijk begonnen met pootjes draaien, want dat doen wij altijd als we willen dat er iets goed gaat en met Maeko willen we natuurlijk dat het goed afloopt.
Vrouwtje heeft afgesproken dat ze goed contact houd met hetvrouwtje van Maeko om te kijken hoe het met hem gaat nu hij hulp krijgt (een infuus met vocht en een antibioticakuur) verder kunnen ze niks voor hem doen en moet hij zelf vechten om in leven te blijven.
Maeko, jongen van me (mama Rontu) kom op je kunt het!
Na dat vervelende telefoontje ging de telefoon weer, Mariska van Simba en Ziggy hoorde we praten toen vrouwtje even de telefoon naast onze oren hield.
Toen de telefoon wer neergelegd was ging het vrouwtje de rugzak pakken en kregen wij de losse halsbandjes aan en dat betekend wandelen, joepie.
Wij met z’n alle in de auto om naar de afgesproken plaats te rijden en toen wij daar aankwamen was Mariska met haar Shiba hondjes Simba en Ziggy er al.
De plaats waar we naar toe waren gegaan kwam ons bekend voor (het waren de Loonse en Drunese duinen), want we waren er al een keertje geweest met allemaal andere Shiba hondjes en toen was het er ook heel leuk.
We hebben daar twee uurtjes gewandeld en gespeeld in de sneeuw, wauw wat en sneeuwpret zeg.
Voor Miyuki was het de eerste keer dat ze echt heel lang helemaal los mocht lopen, maar na en uurtje heeft vrouwtje haar maar even in de rugzak gestopt omdat ze maar door ging en door ging en dat kan natuurlijk nog niet voor een puppy van twaalf weken.
Maar wat kan die kleine meid rennen en spelen zeg, net een volwassen Shiba en ze deed dus ook niet onder voor ons en onze vriend Ziggy en onze vriendin Simba.
Toen we moe waren van de wandeling werden wij in de auto gezet en zijn de vrouwtjes nog wat gaan eten, drinken en kletsen.
Vanavond ben ik (Keiko) ook nog naar de ringtraining geweest met het vrouwtje (wat en drukke dag zeg!) en toen we op de weg terug waren kregen het vrouwtje een berichtje op haar telefoon.
En dat luid; Maeko een beetje beter. Nog lang niet genezen. Zal er wel doorkomen denk ik. Voelde zich lekker in mijn armen.
Vrouwtje begon gelijk te lachen, best al goed nieuws dus.
Nu gaan we weer verder met pootjes draaien en hopen dat het allemaal goed gaat komen met Maeko, want de volgende keer dat er sneeuw ligt moet hij ook weer kunnen spelen.
Dan is er de sneeuwpret er niet alleen voor ons maar ook voor hem.