Vinden jullie het normaal dat je als hond niet binnen mag?

Vanmiddag waren keiko en ik aan het buiten spelen en toen we daar genoeg van hadden wilden we naar binnen.
Nou Keiko mocht naar binnen maar ik moest buiten blijven.
Ik mocht nog geen stap binnen zetten of ik werd weer terug gestuurd, dus heb ik heel de tijd zielig voor de achterdeur gestaan in de hoop dat ik op een gegeven moment wel weer binnen mocht.
Maar nee hoor, dus na een tijdje ben ik er maar bij gaan liggen en even later sukkelde ik zo in slaap.

Nee hoor, zo slecht heb ik het niet, ik heb er zelf voor gekozen om buiten te blijven.
Iedere keer als ik naar binnen wilde zei het vrouwtje; nou Rontu dat is goed maar kom dan even je broekje aan doen.
En als ik die zin hoorde was ik al weer buiten, want ik had even geen zin in dat broekje aan mijn kontje en daarom dus heel de middag buiten geweest.

O ja, wij vinden het fijn dat iedereen zo met ons mee leeft, we zullen dan ook als we weer wat weten jullie allemaal op de hoogte houden dus Xandor als we eens een dagje niks te melden hebben hoef je niet in de stress te schieten hoor.

Vandaag hebben ons baasje en vrouwtje hard gewerkt aan een nieuwe kamer voor ons, een heuze hondenkamer.
Tot vandaag hebben we altijd in de keuken ons plaatsje gehad, maar dat hebben ze veranderd.
Nu hebben we boven een schitterende kamer, zodat de werpkist (tegen de tijd dat ik (Rontu) puppy’s ga krijgen) in de keuken kan komen te staan.

Zoals je ziet hebben ze alle spulletjes die van ons zijn (zelfs onze huisjes) in onze kamer gezet en er is ook een stukje gereseveerd als tafel om op geborsteld te worden.

Daar heb ik (keiko) dus ook al plaats op genomen om alles eens goed te kunnen bekijken.
En ik moet zeggen het is geweldig, dat vind ik (Rontu) zelfs ook.
Er is zelfs al rekening gehouden met het feit dat er van het komende nestje een pup bij ons blijft, er is ook een plaats voor dat huisje.

Of dat we vanavond lekker slapen in onze kamer weten we nog niet, dat vertellen we morgen wel.

Jaja, we zijn er weer hoor, jullie denken natuurlijk die zijn voor goed naar Duitsland gegaan, maar niets is minder waar, na drie weken vakantie was ook de computer een beetje van slag af, maar alles is nu weer goed en wij zijn er weer.

Nou eerst even de show van een tijdje terug.
Die was in Rotterdam en is goed verlopen.
Hier staat Keiko in de ring en die kwam er uit meet een U en dat is de hoogste kwalificatie die je kan krijgen en ze werd vierde in haar groepje.

En toen Rontu, voor haar was de spanning best op gelopen eerst heel de dag in de tent zitten en maar zelde er even eruit om de beentjes te strekken (rond twee uur waren de Shiba’s pas aan de beurt).
Wat wil je dan van zo’n stuiterbal, nou eigenlijk verwachte wij al niet al te veel meer.
En dan gaat ze ook nog eens lekker zitten krabben in de ring maar toch heeft ze het geweldig gedaan en kwam dan ook de ring uit met haar eerste U-tje en was ook nog de eerste geworden in haar groepje, gewoon geweldig dus!
Nou was het een gezellige dag zo met z’n alle maar toch zijn wij gelijk weg gegaan toen we mochten, om thuis van auto te wisselen en gelijk door te rijden naar Duitsland, hè hè vakantie.

Daar aangekomen zijn we nog wat gaan eten en hebben de spulletjes op geruimd om even later ons bed in te duiken.
Op maandag hebben we voor de hondjes in de tuin een tuinhuisje op gezet zodat ze ook in de tuin konden zonder de hele tijd een riem aan te hoeven en weet je ze vonden het geweldig, ze gingen er zelfs in liggen als ze aan de lange lijn zaten.

Naast dat we veel in de tuin hebben gezeten (we hadden super weer) hebben we ook erg veel gewandeld (350 kilometer of zoteminste wij dames, baasje was een weekje naar Nederland om te werken).

Rontu heeft onder dat wandelen alleen maar de grassprietjes gezien, want stel je voor dat daar wat lekker in zat, een muisje, een sprinkhaan, krekels of een eekhoorn, je zou het eens missen.
En waar een hond met z’n neus in gaat gaat de ander ook dus we hebben regelmatig aan de kant van de weg gestaan tot ze zeker wist dat er niks verstopt zat en dat Keiko het even had gechekt.

Maar als die twee hondjes eenmaal weer aan het lopen waren dan kon zelfs Remko ze bijna niet bij houden, we hadden op een gegeven moment een gemiddelde van 6 kilometer per uur.

En als je dan zo hard gaat moet je af en toe eens uitrusten, teminste wij en Keiko rusten uit en Rontu ging gewoon door met jagen, zodat we op een gegeven moment die twee maar op een paar stenen hebben geparkeerd totdat die kleine ook uit gerust was.
Maar ook daar had ze veel te zien maar ze zat in ieder geval stil.
En als ze dan eenmaal uitgerust waren konden we er wer tegen aan, op naar de volgende kilometers en de beestjes die er misschien wel of niet in het gras zaten.

Ook hadden we in Duitsland weer een jarige onder ons (sommige van jullie hadden het al door) en die mocht op haar verjaardag kiezen wat ze wilde doen.Nou een wandeling dus en onder weg kwam ze een heerlijk hoopje tegen waar ze eens lekker in heeft liggen rollen.’S avonds wilde ze naar het luchtballonnenfesival, dus wij weg.

Rontu heeft deze vakantie ook iets overwonnen.
We zijn afgelopen zaterdag met een duitse hondenschool op pad geweest en daar toen heeft ze een beekje overgestoken waarbij ze helemaal nat is geworden.
Die hondenschool organiseerde een wandeling met daarbij een paar wedstrijdjes.
Keiko ging met de eerste prijs naar huis, maar ja wat wil je met een hond die al behendigheid doet op wedstrijd niveau.
Ook hebben ze laten zien hoe je moet blijven zitten terwijl het baasje of vrouwtje weg loopt en je er pas naar toe mag als er geroepen word.
Na de zoveelste grill zijn we weer naar ons huisje gegaan om daar nog een gezellig avond door te brengen, zondag de spullen weer gepakken, poetsen en weer naar huis in Nederland.

Al met al hebben we een super vakantie gehad met veel kilometers in de benen, heel lekker eten en drinken, veel plezier en schitterend weer.En nu zijn we weer terug zodat jullie weer op de hoogte gehouden worden van onze belevenissen.Drie weken zonder een verhaaltje van ons is voor een paar lezers te lang geweest, maar dat beschouwen we als een goed teken, dus voor die lezers tot morgen maar weer.