Toen het vrouwtje vanmorgen weg ging om naar haar werk te gaan mocht ik (Rontu) weer vrij blijven lopen tot dat het baasje uit zijn bedje kwam.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel fijn vind en heb dus maar besloten om me te gedragen (ik haal voortaan de schade ’s middags wel in met het kwallen van Keiko en het vrouwtje).

Daarnet zijn we met het vrouwtje weer eens ouderwets naar het bos geweest, dat wil dan zeggen; wij in het bos en vrouwtje alleen op het pad.
Het vrouwtje loopt dan ook te klagen als we terug komen dat ze dit helemaal niet gezellig vind, maar ja, als hond blijf je toch niet op het pad maar ga je op ontdekkingstocht.
Het leek wel een groot feest daar in het bos, er waren veel kinderen en hondjes waarmee we hebben gespeeld.

Zitten we in de auto naar de radio te luisteren horen we de hele tijd vanalles over een ramp in Azie, nou hebben we de afgelopen dagen daar al meer over gehoord en om eerlijk te zeggen zijn we blij dat wij daar niet wonen.
We zouden toch onze huisjes, school en misschien wel het baasje en vrouwtje kwijt zijn, daar moeten we niet aan denken.
Wij hebben dan ook besloten om vanavond niet mee te gaan naar de verjaardag (toch nog een feestje vrouwtje, al weten wij dat je er eigenlijk genoeg hebt gehad de laatste weken) van de vader van het baasje en doen zelfs het ligt en de t.v. uit om er bij stil te zitten of liggen hoe erg het allemaal wel niet is wat daar gebeurd is.
Wij vragen aan alle Shiba hondjes vanavond hetzelfde te doen om zo met z’n alle even na te denken hoe goed we het eigenlijk allemaal wel niet hebben en hoe slecht het wel niet kan zijn.