Vanmorgen toen wij uit onze huisjes kwamen waren we een beetje teleur gesteld. Sinterklaas of Zwarte Piet, geen van twee was vannacht langs geweest. Een beetje boos gingen we met het baasje wandelen en overal roken we een spoor van Sinterklaas op z’n paard. Zouden we dan toch niet lief zijn geweest dit jaar?

Maar vanmiddag toen we weer onze huisjes uit kwamen was daar de grootte verrassing. We waren toch lief geweest, want in onze bakjes waar normaal de brokjes zitten lagen nu pakjes, dikke kluifjes en brokjes. Mmhhmmm, lekker. De kluifjes hadden we snel te pakken en daarna wilde we ook de brokjes wel, maar ja, die pakjes lagen in de weg.

We kunnen niet lezen maar hadden wel in de gaten dat ze niet voor ons waren, dus heb ik (Miyuki) vrouwtje maar geroepen. Ze las de namen voor die er op stonden en toen wisten we weer genoeg.

Quinty en Moïse (onze mensenvriendinnetjes) zijn weer de gelukkige. Maar wat wij nou echt niet snappen, als jaren brengt die “Domme Piet” die pakjes hier, hij weet toch wel waar ze wonen.

Dus Quinty en Moïse, we hebben jullie pkajes dicht gelaten, maar we zijn wel nieuwsgierig wat jullie nu weer gekregen hebben, dus kom ze maar snel uitpakken.

Wij hadden het dus van morgen wel goed geroken dat Sinterklaas in de buurt was geweest, alleen hij had wat vertraging op gelopen en kwam dus wat later bij ons. We hadden hem waarschijnlijk kunnen zien lopen als we wat later met baasje waren gaan wandelen.

PPfff, nu gaan we uitbuiken van die dikke kluif, wat waren wij lief zeg, want zo’n dikke kluif krijgen wij anders nooit