Jippie!

Jippie, eindelijk was het weer zover. Ik (Miyuki) was weer aan de beurt om naar school te gaan dus stapte ik al vroeg samen met het vrouwtje in de auto. Op school aangekomen stond de leraar te kijken dat wij er ook waren, want er was namelijk een nieuwe cursus (Combi-1) gestart en vrouwtje had me helemaal niet ingeschreven. Dit kwam omdat het vrouwtje helemaal niet wist (ze was de kluts een beetje kwijt) dat de oude cursus (basistraining) al was afgelopen, omdat we al zeker acht weken niet op school waren geweest door de vakanti evan ons en van de leraar zelf. Maar dit alles mocht de pret niet drukken en we stapte gewoon mee de klas in. Wel met het idee dat het wel niet zou gaan omdat het vrouwtje nog steeds niet helemaal de oude is en omdat het al zo lang geleden was dat ik op school was geweest en mijn klasgenootjes wel gewoon op school waren geweest.

Maar na een uurtje kwam het vrouwtje en de leraar er achter dat de achterstand reuze mee viel, want volgen deed ik nog steeds goed, ja zelfs het bochtjes draaien ging lekker. Volgen met de oefeningen zit, af en sta gingen goed. De targetstick was ik ook nog niet verleerd. Het apport ophalen vond ik na al die weken ook weer leuk om te doen. Maar ja toen mochten (vrouwtje zei moesten) we over de hoogte sprongen en door de tunnel en over de puppykatteloop en toen ging er weer iets fout in mijn hoofdje. Ja, van dit probleem heb ik vaker last en vrouwtje had dit dan ook al voorzien en daarom bij de leraar gevraagd of hij met een snoepje bij de tunnel wilde gaan staan om mij op te vangen. Nou ben ik dus niet met één snoepje te vangen en jippie weg was ik, op naar Cane (de hond van onze lerares) om te kroelen. De leraar had voor het vrouwtje de oplossing om mij bij haar te houden. Die oplossing luide nog harder lopen, maar dat gaat haar toch nooit lukken, want ze zeggen dat ik net zo hard ga als een heuze wervelwind.

Toen wij weer even thuis waren werd bij tante Keiko, mama Rontu en mij de riem op een wel hele ongewone tijd aangedaan en we gingen naar buiten dit alles een half uurtje nadat de telefoon gegaan was. We stonden net lekker met onze mensenvriendjes te spelen toen er een auto de straat in kwam. Één deur ging er open en baasje en vrouwtje ripen heel hard Basnhu! Wat Banshu, hoorde ik dat goed, dat is toch één van onze vakantievriendjes, waar, waar? Ook tante Keiko en mama Rontu keken ineens naar die auto en ja, jippie daar kwam Banshu aangerend. Toen hij ons begroet had en bij het baasje en vrouwtje aan het kroelen was zijn wij naar Anita, Ronald en Manon gerend om te gaan kroelen. We zijn met z’n alle weer naar binnen gegaan. De mensen hebben lekker wat gekletst en wij hondjes hebben lekker in de tuin gespeeld. Toen huin weer weg waren ben ik uitgeteld op de bank neer geploften voor de rest van de dag hadden baasje en vrouwtje geen last meer van mij.

Nou, zeg maar eens dat dit geen leuke dag was, ik vond hem in ieder geval super!