Net als bij iedereen staat ook bij ons de achterdeur hele dagen open met dit weer, teminste als er iemand thuis is.
Om half acht waren Rontu en ik dan ook al weer achter buiten.

Die kleine laat mij ook geen moment met rust en ik heb haar dan ook weer eens duidelijk gemaakt dat ik niet altijd mee wil spelen als zij dat wil.
Ze snapte het dan ook wel even, ze ging namelijk op heer rug liggen maar dat was maar voor korte duur.
Volgens mij heeft ze last van haar korte termijn geheugen, want ze begon gewoon weer op nieuw.
Na nog een keer een corectie die ook maar weer even succes had ben ik toch maar even mee gaan spelen, misschien houdt ze dan op dacht ik.

Eerst gingen we met z’n tweetjes rondjes rennen in de tuin, maar na een rondje of twintig had ik echt geen zin meer en ben mij dan ook verdekt gaan opstellen.En die kleine maar rennen.Samen waren we snel, alleen was Rontu nog sneller en toen leek het erop dat ze mij kwijt was, toen was ze het snelst.Zo snel zelfs dat als ze eens wat rustiger zou rennen ze me gewoon zag staan, want ze rende iedere keer gewoon op een halve meter langs mij heen, ja die dondersteen met de bijnaam “Roeftem”.

Nu liggen Rontu en ik weer eens lekker in de tuin te zonnen, want die buikjes van ons willen maar niet bruin worden en we doen zo ons best.