Er zijn er 5 jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat zijn zij. Jaja, twee jaar geleden zaten wij ook rond de werpkist, net als nu dus. Alleen lagen er toen 5 puppy’s in, was Rontu de moeder, maar de vader was Miyagi. Ach, wat gaat de tijd toch snel, die schoffie’s zijn nu al 2 jaar.

Eerst hebben we Mitsu (reutje blauw); hij doet het helemaal geweldig, al weet hij af en toe niet van ophouden met spelen, maar dat geeft niet want hij woont samen met drie kindjes die ook geen genoeg krijgen van spelen met hem.

Als tweede kwam Michi (teefje rood); de deugniet, ze doet de dingen die ze doet alleen maar omdat het moet, maar ze laat wel even zien dat ze er eigenlijk helemaal geen zin in heeft. De kleinste uit het nest, waardoor ze gelijk Remko’s lievelingetje was (hij dacht dat ze wat te kort kwam), maar ze is helemaal uitgegroeid tot een super Shiba teefje. (foto volgt)

De derde was Montaro (reutje groen); Hij gaat als Grimm door het leven en  woont samen met een speelkameraadje die net zo maf is als hij. Als we Montaro zien kruipt hij dan ook helemaal in onze nek van pure blijdschap, de dondersteen.

De vierde die geboren werd is de grootste dondersteen van allemaal. Ze heet Miyuki (teefje oranje) en woont bij nog twee andere Shiba hondjes in huis. Het leuke van alles is dat er nu om haar heen weer puppy’s zijn waarvan ze nu pas in de gaten begint te krijgen dat er meer is dan alleen een houten kist. Even serieus die Miyuki is natuurlijk onze Miyuki, maar dat ze de grootste dondersteen van het hele nest is is een ding wat zeker is. Van haar heb ik een oude foto uitgezocht, omdat jullie vaak zat zien hoe ze er nu uit ziet.

En dan hebben we nog Maeko (reutje paars); de beste vriend van zijn vrouwtje. Wil alleen maar bij haar zijn en als dat niet zo is laat hij echt wel merken dat hij het er niet mee eens is. Niet dat hij zijn baasje niet aardig vind, maar zijn vouwtje is zijn allessie.