Zo hier zijn we weer eens, dat komt omdat wij de afgelopen dagen niet stil hebben gezeten. Maar de leukste dag voor ons was toch wel de zaterdag, want toen mochten wij op ons mensenneefje Mauro passen. Oppassen betekend dat je moet kijken of er geen rare dingen met diegene waarop je moet passen gebeurt en ook of dat diegene zijn eten en drinken op tijd krijgt. Al met al dus en hele klus voor ons. Al vroeg waren baasje en vrouwtje Mauro gaan halen en dat betekende dat we lang op hem mochten passen, want zijn papa en mama zouden hem pas na het avondeten komen halen.

Eerst zijn we lekker met z’n alle in de tuin gaan spelen, maar niet nadat die eerst was aangeveegd. Mauro wilde namelijk op zijn blote voetjes lopen, maar wij weten dat dit niet fijn is als je op de boomschors stapt, dus…. de bezem kwam uit de schuur. Ik (Miyuki) heb even goed gekeken of die kleine jongen het wel goed deed, maar ik kan niet anders zeggen dan, ja.

Nadat wij onze brokjes hadden gekregen en Mauro een broodje zijn we gaan wandelen. En weet je wat leuk was voor die kleine we kwamen uit bij een speeltuin voor mensenkindjes, leuk hoor, al vonden wij het jammer dat wij daar ook niet in mochten spelen. Er was een wip, een kattenloop en de vloer was van zand en dat is bij ons op school ook zo, dus waarom wij er niet mochten spelen snappen wij niet. Ook was er nog een glijbaan en dat vind ik (Keiko) nou ook super om te doen, want dat doe ik ook wel eens bij onze mensenvriendinnetjes. Wij stonden dus aan de zijkant een beetje te balen, maar hielden wel goed die kleine in de gaten, want als er wat gebeurde met hem moesten wij hem helpen.

Toen werd het weer tijd om naar huis te gaan, maar dat lopen met een buggy valt ook nog niet mee, daar moet je mee leren omgaan zei het vrouwtje.

Thuis gekomen werd Mauro een beetje stout, dit kwam omdat hij niet wilde en niet kon slapen, want hij wilde heel de tijd met ons spelen. Ik (Miyuki) heb hem dan ook na een tijdje even in zijn oortje gefluisterd dat hij niet zo stout mocht zijn omdat we anders niet meer op hem zouden passen. Nou hij was gelijk weer lief. Zo lief zelfs dat hij even later aan mij (Keiko) een verhaaltje zat voor te lezen over treintje Thomas, best grappig hoor.

Toen hij werd opgehaald door zijn papa en mama vroegen ze of hij lief geweest was en wij zeiden gewoon dat hij nog wel een keetje mocht komen en dat wij dan weer wel deden oppassen, want al was het een vermoeiende taak, het was wel leuk.

De rest van de dagen werd er lekker met ons gewandeld, kregen we op tijd onze brokjes, werden onze nageltjes geknipt en stond er weer een borstelbeurt op het programma. Op mandaag zijn wij (Rontu en Miyuki) alleen met het baasje naar school geweest zodat het vrouwtje al wat kon gaan regelen voor de vakantie, de jassen voor baasje en vrouwtje moesten gewassen en weer waterdicht gemaakt worden. Ook hun wandelschoenen kregen een grondige beurt, dus nu kan het niet lang meer duren of we gaan op V….tie! Joepie de floepie!!!