Toen straks wilde ik lekker bij Keiko in de stoel gaan liggen, maar ik moest haar helemaal aan de kant duwen.
Zo gezegt, zo gedaan, ik zette mijn voorpootjes gewoon schrap en schoof haar zo aan de kant en dat was noodzakelijk anders kon ik mijn achterwerk niet in de stoel parkeren.
Ik ga met groeien niet alleen meer de hoogte in maar ondertussen ook de breedte.
Toen ik mijn zelf een comfortabel plekje had bezorgd zijn we allebei een tukkie gaan doen, want van die kluif wegwerken waren we echt moe geworden.
Bij Keiko duurde het iets langer voordat zij de slaap had te pakken maar bij mij duurde dat geen drie tellen.

Toen wij wakker werden zat het vrouwtje weer met haar neus in een boek maar dit keer geen boek om te leren maar een gewoon boek met een mooi verhaal erin.
En mensen die ons vrouwtje kennen weten dan dat dat heel lang kan gaan duren, want het liefst leest ze zo’n boek gelijk uit.
Het baasje was dus ook de klos om ons uit te laten toen hij thuis kwam van zijn werk.
En wat voor een verhaal hij nu weer hoorde buiten; er was gisteren een hondje aangevallen door een los lopende hond en die mensen waarschuwde het baasje dan ook dat hij uit moest kijken met ons, lief van die mensen om dat even te vertellen zodat wij op het ergste geval zijn voorbereid.
Ik blijf dus de komende tijd maar achter Keiko lopen in de hoop dat zij mij zal beschermen als we die hond tegen komen, zij is bijna alle honden de baas dus hopelijk weet zij met die hond dan ook raad, in ieder geval zo dat hij ons niets kan doen.