Afgelopen week was het dan zover, wij hebben de week in Lapland doorgebracht.
Nadat we zondag eerst naar Helsinki gevlogen waren en daar 5 uur op het vliegveld hebben gezeten (wisten we van te voren hoor) vlogen we verder naar het plaatsje Kittilä, wat ligt in het Finse deel van Lapland.
Daar aan gekomen maakte we kennis met de rest van de groep, kregen nog een vier gangen diner (’s avonds om elf uur), kregen onze extra kleren en mochten daarna eindelijk naar bed.

Maandag was een rustig dagje, de rendieren stonden op het programma.
Een tocht met de slee en ondertussen genieten van de omgeving.
Wat is lapland mooi zeg, het lijkt wel of je helemaal alleen op de wereld bent, geweldig!

Bij de stop heb ik het rendier wat ons voort trok door de sneeuw bedankt voor zijn werk om daarna te gaan proberen om een rendier te vangen met een lasso.

Dinsdag was de dag van de lichamelijke inspanning.

De ochtend stond in het teken van het cross-country skiing ook wel langlaufen genoemd en we moeten zeggen, het viel ons niet tegen om dit te doen.
Op deze manier kun je heel goed van de omgeving genieten.
Nou moeten we zeggen dat die omgeving erg onbegrijpelijk is voor mensen die in een land als Nederland wonen.
In de verste verte is niks te zien op een paar bomen na dan en als je iemand tegen komt dan is dat best even schrikken, want het lijkt er nog steeds op dat je helemaal alleen op de wereld bent.

‘S middags hebben we van die grote dingen onder onze schoenen gebonden om te gaan sneeuwschoenwandelen.
Lachen is dit zeg, maar ook heel erg vermoeiend.
Een voor een loop je voorop om in de losse laag sneeuw (ongeveer een meter, kan ook nog iets meer zijn) een pad te maken voor de rest, je moet het ooit maar eens proberen.

Op het einde van zo’n dag heb je het best wel even gehad en dan zit er maar een ding op…Leker neer ploffen in de zachte laag sneeuw en maar zien dat je als je omhoog wilt dat ook kan.

Eindelijk was het dan zover, woensdag gingen we op pad met de Husky’s.
Wat hebben die beesten een kracht zeg, bij de start moet je met twee benen tegelijk op de rem van de slee gaan staan, want anders weet je één ding zeker je bent je slee en je Huskyteam kwijt voor je de eerste tien meter hebt afgelegd.

Om de honden even een pauze te gunnen hebben we halverwege een luch genuttigd.
Een vuurtje en onze gids deden weer hun werk om voor ons iets lekkers te maken om bij een werelds uitzicht op te kunnen eten.

Even later mochten we weer van het spektakel met de Husky’s gaan genieten om later met heel de roedel te kunnen gaan knuffelen als dank je wel voor het werk dat ze voor ons gedaan hebben.

Ook de achterblijvers zijn we natuurlijk niet vergeten.
Een puppy van drie maanden mocht ik (Patricia) zelfs even in mijn armen houden, wat zijn ze dan al groot zeg, teminste tegenover onze Shiba’tjes.

Donderdag was het de dag van de snelheid, een sneeuwscooter was het vervoermiddel van die dag.

Ik (Remko) was dan ook helemaal in mijn sas, maar ook ik (Patricia) heb me zelf best vermaakt op dat ding.

’s Middags kregen we eten in een sneeuwhotel/bar en ik moet zeggen dat was ook weer iets wat je als je in Lapland bent een keer moet hebben meegemaakt.

Als je er ooit naar toe wilt gaan wees dan niet bang dat het erg koud is, want er is ons verteld dat het binnen nooit kouder is dan -5 graden en dat is toch best lekker warm als je je bedenkt dat het buiten makkelijk -30 graden kan zijn.

Op de vrije vrijdag zijn we gaan skiën, teminste ik (Remko) ben heel de dag gaan snowboarden en ik (Patricia) ben in de ochtend gaan skiën en heb ’s middags van mijn welverdiende rust genoten.
Zaterdag was de dag van de terugreis en toen zat de week er weer op.

Een ding weten wij zeker, we gaan nog een keer terug om met de geweldige Husky’s een lange tocht te maken van een dag of vier en slapen dan onderweg in verschillende hutjes, want zeg nou zelf is dit nou niet iets om ieder dag te willen zien?

Een Husky die na een heerlijk stuk rennen van de sneeuw heeft genoten door zichzelf daan in te wassen en zich daarna uitschud met veel plezier in zijn oogjes.