Wat was ik gisterenavond blij, ik mocht gewoon in mijn eigen bedje gaan slapen.
Om half negen was ik thuis en voor de zekerheid had Remko Rontu al in haar huisje gedaan, want als er een af en toe zichzelf niet in bedwang kan houden dan is Rontu dat wel en dat was wat ik gisterenavond niet kon gebruiken.
Stel je voor, je mag het ziekenhuis verlaten en kan even later terug omdat het wondje weer open is gegaan, neeee dat zoeken we niet op.
Keiko die voelt goed aan dat ze rustig moet zijn en die heeft me dan ook niet opgezocht toen ik thuis kwam.

Na een goede nachtrust, was het vanmorgen natuurlijk wel dolle boel, ik was voor de zekerheid op mijn zij gaan liggen zodat ze niet op het wondje konden springen, maar Keiko en Rontu wilde me toch echt begroeten en dat mochten ze dan ook.
En toen ik in mijn bed lag met een ontbijtje (Remko had het erg druk voor hij naar zijn werk moest) kwamen ze er ook knus bij liggen en even later sliepen we weer met z’n drietjes, leker hoor!

Deze dag moet ik nog mijn rust nemen en mag ik dus eigenlijk niks doen, dan denken jullie hoe kan dat als Remko werken is en de hondjes moeten uit gelaten worden.
Nou hier in de buurt zijn ze allemaal verzot op Keiko en Rontu, dus heb ik het aan een iemand gevraagd en jawel die stond klaar voor ons (Barbra; nogmaals bedankt!).

Maar vanavond gaan ik toch wel even proberen om naar een verjaardag te gaan (of ik nou daar op de bank zit of thuis, dat maakt niet uit), want stel je voor dat ik Nancy zou vergeten, dat kan toch niet.
Ook René is vandaag jarig, René langs deze weg wil ik ook jou feliciteren en ik zie je van de week nog wel ergens.