Vanmiddag was het zo ver, onze mensenvriendinnetjes kwamen eindelijk het cadeautje van Sinterklaas op halen.

Ook wij waren deze week erg nieuwsgierig geworden, die pakjes lagen al een hele week op tafel en we mochten ze niet open maken.
Nou die twee meiden mochten het wel en daar wilde wij natuurlijk niks van missen.
Dus zijn we in de stoel gesprongen.

Ik (Keiko) ben bij mijn grootste mensenvriendin gaan zitten, misschien ook wel om dat mijn aard ook een beetje in haar terug is te zien.
Zij is ook de rustigste van de twee (in ieder geval als ze binnekomt), ze moet altijd eerst de hond uit de boom kijken.

En ik (Rontu) ben bij mijn grootste mensenvriendin op de stoel gaan zitten.
Daar lagen ook de snoepjes, maar ook ik lijk erg veel op haar , ook zo’n ondeugend ding.
Wij vonden trouwens dat ze wel hele kleine kleertjes kregen, die passen nooit, zielig toch voor hun, krijgen ze wat van Sinterklaas past het niet.
Wat nog vreemder was ze vonden het mooie kleertjes en riepen dan ook heel hard naar Sinterklaas en Zwarte Piet; dank je wel voor het cadeau.
Hoe zit dat nou weer, hier snap ik (Keiko) zelfs niks van.

Ze zijn nog een hele tijd met ons aan het spelen geweest en hebben af en toe een lekker snoepje mogen pakken van de Sinterklaassnoepschaal.
Het was echt weer leuk om ze weer eens te zien, hun moeder komt wel eens vaker maar dan liggen de meiden al op bed, omdat ze de volgende dag weer naar school moeten.
Maar op deze woensdag middag was het weer dikke pret.

Morgen heeft het vrouwtje vast wel weer wat te vertellen dus zeggen wij; tot de volgende keer.