Wat een gedoe hier allemaal zeg, allemaal vreemde mannen in huis die de badkamer aan het mooi maken zijn. Trap op trap af, deur open deur dicht, we worden er best een beetje gek van. Soms staan ze ook ineens in de huiskamer, schuiven aan tafel aan en gaan lekker wat zitten eten en wat drinken. Vrouwtje zegt dat dat normaal is en dat de mannen nog wel zeker een week hier door het huis lopen. Ach, echt erg vinden wij het ook niet, want we krijgen wel iedere keer een kroelbeurt en dat is toch wel fijn.

Maar ’s avonds is het ook wel weer lekker als alles een beetje opgeruimd is en de rust weer is terug gekeerd. We ploffen dan lekker op onze zak neer en blijven daar liggen tot dat we weer naar ons huisje mogen om te gaan slapen. Maar ik (Rontu) heb ’s avonds mijn eigen plekkie; de werpkist. Baasje heeft hem op mijn verzoek al geplaatst zodat Miyuki er aan kan wennen dat ze er niet in mag. Maar het mooiste is dat Miyuki er helemaal niet naar om kijkt en dit terwijl ze er toch in is geboren. Maar ik kruip er vanaf het moment dat hij er staat als het donker begint te worden in en ga rusten. Vrouwtje zegt dat ik dat goed doe, want de puppy’s die in mijn buikje groeien hebben ook rust nodig.

Verder gaan al de haartjes die op mijn buikje hun plekkie ook al weer verlaten. Maar ook dat is voor een goed doel, de puppy’s. De vorige keer toen dit gebeurde was ik nog bang, maar nu weet ik dat de puppy’s dan beter hun plekkie om met te drinken kunnen vinden. Mijn buikje begint zelfs ook al weer dikker te worden. Baasje en vrouwtje zagen dat eergisteren, ik was toen aan het drinken en ineens riep het vrouwtje dat ik ontploft was. Baasje schoot in de lach, keek eens goed en moest het vrouwtje gelijk geven.