Sommige mensen zijn gek en tot die groep behoorde wij afgelopen donderdag ook. Er werd afgeraden om weg te gaan als het niet nodig was, maar wij zijn toch in de auto gestapt om naar huis te gaan. Dit was alleen ons huis in Duitsland en dat was achteraf gezien niet zo’n goede keus.

Onderweg hebben we nergens last van gehad, maar toen we vrijdag door de voordeurbel gewekt werden en te horen kregen dat er een dikke en hoge boom uit onze tuin was omgewaaid wisten we genoeg. In Duitsland moetje namelijk zulke dingen zelf opruimen en dat was dan ook wat we gingen doen. Maar dat was nog niet alles, mensen die weten in wat voor tuin ons huisje staat weten ook dat er nog meer dikke en hoge bomen staan. Nou niet meer dus, want heel de vrijdag en zaterdag morgen zijn wij met bomen aan het slepen geweest. Het gevolg een vrij uitzicht op de ski-piste en een ruim uitzicht richting de bergen zodat we eventueel de hertjes kunnen zien lopen. Ook hopen we nu zomer’s zon op het terras te hebben als wij gaan ontbijten, maar dat zullen we komende zomer zien.

Verder hebben we dus rustig aan gedaan, een paar wandelingentjes met de hondjes en toen kwamen we er achter dat de storm "Kyrill" meer schade had aangericht. Bij ons 1 boom in de tuin maar in het bos staat bijna geen 1 boom meer. Je kunt zeg maar Mikado spelen maar dan moet je wel veel kracht hebben, want die bomen wegen niet niks. Naar een paar keer te zijn terug gelopen naar waar we van daan kwamen hebben we de moet opgegeven en zijn weer terug naar huis gegaan.

Vandaag hadden we zo iets van hoe zou het er uit zien op de stukken die we donderdag hadden gezien op de heen weg, nou ook daar was "Kyrill" langs gekomen en we zijn er ons van bewust dat we een paar beschermhondjes bij hadden in de auto. want wij hadden dan nergens last van op de heen weg, maar het was een ware ravage op de terug weg. Niet dat er nog bomen op de weg lagen, maar wat je langs de kant van de weg zag liggen was niet meer normaal en daarvan hadden natuurlijk ook een heleboel bomen op de weg gelegen. Gelukkig hadden wij dus Keiko, Rontu en Miyuki bij en dat waren en zijn dus onze beschermhondjes vanaf nu, teminste zo zien wij ze nu.