Sommige dingen zal Miyuki nooit leren, teminste zo denken wij er nu over. Vier, vijf of zes keer foei zeggen en gewoon nog een zevende keer doen, geweldig!

Maar vanavond dacht ze vast en zeker oeps, terwijl ze maar weer eens een een standje van het baasje krijgt. Normaal haalt ze deze streek alleen maar uit als we even niet in de buurt zijn, maar oeps het baasje was nou toch echt in de buurt. Op het moment dat ze het standje krijgt denk je ze begrijpt het helemaal. Ze blijft dan net zo lang op haar rug liggen tot we weg zijn en geeft geen kik, maar twee minuten later blijkt dat ze echt japans doof is. Het mandje wat op de achtergrond staat is voor haar namelijk we erg aantrekkelijk. Ze kan volgens mij al borduren als de beste, in ieder geval kent ze de patronen al uit haar hoofd, en de kleuren garen kan ze ook al uit elkaar houden. We hebben het al eens geprobeert om het mandje weg te halen maar dan zoekt ze wat anders en aangezien wij toen keiko en Rontu hier kwamen ook niks hebben weg gezet gaan we dat nu ook niet doen, maar het was het proberen waard.

Ach, Miyuki blijft een lekker ondeugend hondje die we voor geen goud meer zouden kunnen missen, nat als Keiko en Rontu trouwens.