Nadat we een hele poos in de tuin hebben liggen genieten van het zonnetje gaat ondertussen een beetje beter met Rontu, teminste dat denk ik, het zal dus wel niet alleen door de warmte komen dat ze een beetje ziek was.
Ze was vanmiddag in het bos namelijk niet bij te houden en te stoppen, wat een drukte maker zeg.
Op een gegeven moment was baasje ons kwijt en hij hoefde alleen maar op het lawaai af te komen en toen had hij ons alweer gevonden, Rontu trok haar mondje open zoals alleen zij dat kan.
Er was bijna niemand in het bos, maar de mensen die er wel waren liepen weer tegen elkaar te vertellen dat er twee mooie en lieve hondjes in het bos liepen die ook erg veel op elkaar leken.
Tada, dat moeten wij geweest zijn!
Baasje heeft dat compilment nog net op gevangen en toen hij met ons thuis kwam vertelde hij dat met een lach op zijn gezicht tegen het vrouwtje.
waarom met een lach denken jullie, nou wij luisterde helemaal voor geen meter in het bos en dan zeggen mensen toch nog zoiets, wat zeggen ze dan wel niet als we wel luisteren?
Hoi Keiko en Rontu,
Ben blij te horen dat het weer beter gaat met je. En wat het verhaal in de bossen betreft…..ach jullie zijn tenslotte toch Shiba`s hahaha mijn boefjes hebben ook van die streken. Het spreekwoord wat bijna letterlijk en figuurlijk bij jullie past is toch: een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken. 😉
Groetjes Mariska.
Luisteren is toch een mensending……
Gelukkig gaat het weer beter met je.
Het is altijd leuk als je een complimentje krijgt en volgens mij zijn jullie soms gewoon oostindisch doof, maar daar kan ik jullie dan ook weer geen ongelijk in geven. Soms mag je best even ondeugend zijn. 😉
Gelukkig voel je je al wat beter. Zonder ondeugende streken zou je nog ziek zijn geweest, Toch?